Αυτό που μια φορά συμβαίνει.

Ζήσε της γης το ξεκίνημα,
του ήλιου το τελείωμα,
του έρωτα το μαρτύριο,
της αγάπης τη λύτρωση.
Ζήσε τον πρωινό καφέ,
ένα χέρι πάνω στο ώμο σου,
ένα μήνυμα από ένα φίλο,
της μητέρας το φιλί.
Ζήσε αυτό που μια φορά συμβαίνει.
Ζήσε τη ζωή...

Καλημέρα σε όλους σας!

Μπορεί να άλλαξες ματιά, 

μπορεί να ντύνεσαι αλλιώς, 

μα η μορφή δε με γελά

μέσα σου είσαι πάντα αυτός.

Αυτός που αγάπησα με μια

αυτός που έμεινα εκεί.

Κι αν με κοιτάζεις σοβαρά

μέσα σου τρέχει ένα παιδί

Ζήσε αυτό που μια φορά συμβαίνει!

Ζήσε αυτό το χτύπο που ανεβαίνει! 

Τώρα και πλυμηρίζει όλο το σώμα

πάντα νικάμε στο τέλος εμείς

οι ευαίσθητοι της γης!

Κι αν είναι λίγη η χαρά, 

κι αν είναι λίγος ο ουρανός, 

κοίτα, ο άνθρωπος γυρνά

πάντα το βλέμμα προς το φως!

Κάνε την κίνηση λοιπόν

να γίνουν όλα αληθινά, 

δες το μεγάλο μας κενό

πως το γεμίζει μια αγκαλιά!

Μπορεί να άλλαξες ματιά, 

μπορεί να ντύνεσαι αλλιώς, 

μα η μορφή δε με γελά

μέσα σου είσαι πάντα αυτός.

Κάνε την κίνηση λοιπόν

να γίνουν όλα αληθινά, 

δες το μεγάλο μας κένο

πως το γεμίζει μια αγκαλιά!

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης

Μουσική: Bertrand Soulier

Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Και η αρχική εκτέλεση εξίσου όμορφη.

Η φωτογραφία είναι από την Κοιλάδα Αγίων Ανάργυρων Σερρών.