Εν λευκώ.

Τι να πω; 

Καμιά φορά η κούραση βγάζει τεράστιες λέξεις, τεράστια συναισθήματά.

Καμιά φορά ανήμπορη απλά ζω, χωρίς να σκέφτομαι τι νιώθω.

Ένα τραγούδι όμως ενώνει και τα δύο.

Την κόπωση και την όρεξη.

Τι μαγικό...

Σ΄ αγαπώ εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου

Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;

Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου

και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω

Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"

τώρα δε θα `χα τη φωτιά στο αίμα

Αν είχε χρώμα θα `ταν άσπρη η τρέλα

Αν είχε σώμα θα `ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο

σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου

κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο

που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου

μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη

και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει

να `χει το μέλλον μου να επιλέξει

ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.

Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου

καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι

το πρόβλημά μου η υπερβολή μου

κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει

Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος

τώρα δε θα `τανε φωτιά στο αίμα

Αν είχε χρώμα θα `ταν άσπρο ο φόβος

Αν είχε σώμα θα `ταν σαν κι εμένα.

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε

κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις

κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε

πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν’ ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το `χεις νιώσει

κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος

και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση

πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα

Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο

κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα

εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω

μ’ αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα

του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω

με μια ελπίδα να `ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...

Ζω μονάχα εν λευκώ....

Τίποτα σημαντικό....

Ζω μονάχα εν λευκώ....

Τίποτα σημαντικό....

Ζω μονάχα εν λευκώ....

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Δώδεκα... αν μου τηλεφωνούσες.

Λοιπόν, εγώ ρατσίστρια δεν είμαι. Προσπαθώ δηλαδή. Έτσι δεν είμαι και στη μουσική. Κατά καιρούς από ελαφρούς τραγουδιστές, έχουν ειπωθεί καταπληκτικά τραγούδια. Το τραγούδι όμως για του δοθεί αξία, θέλει και το ανάλογο περιβάλλον.
Ο Χατζηγιάννης και η Βίσση είναι δύο καλλιτέχνες με απίστευτο ταλέντο. Ο πρώτος μπορεί να γράψει, και έχει γράψει πανέμορφα τραγούδια. Η Βίσση έχει φοβερή φωνή. Που διαφωνώ λοιπόν; Στο ότι δεν μένουν μόνο σε αυτά. Το περιβάλλον που ασκούν στην καλλιτεχνία τους είναι απαίσιο. Ο Χατζηγιάννης γράφει πλέον κατά παραγγελία, από αγγαρεία, σαφώς επαναλαμβάνεται και άγεται και φέρεται από τις γκομενοδουλειές του. Η Βίσση ανταγωνίζεται με τις 20σάρες σταρλετίτσες για το ποια θα πει το χειρότερο τραγούδι και ποια θα δείξει περισσότερο μπούστο.

Τα τραγούδια όμως έτσι, όσο όμορφα και να είναι, απαξιώνονται. 

Η Πρωτοψάλτη δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Για την Γαλάνη τρελαίνομαι. Όμως η παρακάτω εκτέλεση είναι συγκλονιστική. Ειδικά ο τρόπος που τραγουδιέται το 12 είναι ανατριχιαστικός. Και έτσι λοιπόν αυτά τα δύο υπέροχα τραγούδια, με αυτή την ιδέα της κοινής ερμηνείας, παίρνουν άλλο ύφος, μεγαλώνουν και ψηλώνουν. 

Θα ήθελα πολύ τα τραγούδια να είναι μόνο ψυχή και πάθος και όχι επιφάνεια και επίδειξη. Άλλα δυστυχώς δεν είναι καθόλου έτσι.

Θέλω να σου μιλήσω, θέλω να’ μαι μαζί σου

Και να σε αποκοιμίσω, να’ μαι η αναπνοή σου

Έτσι να με ακούσεις, μη μ’ αφήσεις να φύγω

Μ’ έρωτα να με λούσεις, αν ερχόσουν για λίγο

Αν μου τηλεφωνούσες θάνατος η φωνή σου

Που δεν ξεχνάω ποτέ

Έτσι που με φιλούσες λες και ήμουν ζωή σου

σαν να `πες σ’ όλα ναι

- Αν μου τηλεφωνούσες

- Δώδεκα

- Θάνατος η φωνή σου

- Κι ούτε ένα τηλεφώνημα

- Που δε ξεχνώ ποτέ

- Τον αριθμό της μοναξιάς μου δεν χτυπάς

και μεγαλώνει η απόσταση για μας

- Έτσι που με φιλούσες

- Δώδεκα

- Λες και ήμουν ζωή σου

- Κι η ελπίδα μου κρεμάστηκε

- Σα να πες σ' όλα ναι

- Σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό

Και τη καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ, ωω...

- Μα δε χτυπάει το τηλέφωνο

- Αν μου τηλεφωνούσες

- Με πνίγει το παράπονο

- Θάνατος η φωνή σου

- Που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ

- Που δεν ξεχνάω ποτέ

- Κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό

- Δώδεκα

- Έτσι που με φιλούσες

- Κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό

- Δώδεκα

- Έτσι που με φιλούσες

- Κι η ελπίδα μου κρεμάστηκε

- Λες και ήμουν ζωή σου

- Σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό

- Σα να πες σ' όλα ναι

- Και τη καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ

- Δώδεκα, ωω...

Να μην είμαι άδικη. Και οι πρώτες εκτελέσεις είναι πολύ καλές.

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα

τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς

και μεγαλώνει η απόσταση για μας.

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα

μες στου μυαλού μου το αβάσταχτο κενό

μοιάζεις με όνειρο που φεύγει μακρινό...

Και δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο

που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ

κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό

Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε

σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό

και την καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ

Δώδεκα

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα

τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς

και μεγαλώνει η απόσταση για μας

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα

δεν το αντέχω το μαρτύριο αυτό

και πως τελειώσαν όλα θέλω να σου πω...

Μα δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο

που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ

κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό

Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε

σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό

και την καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ

Δώδεκα

Στίχοι: Φίλιππος Νικολάου & Νίκος Καρβέλας

Μουσική: Νίκος Καρβέλας

Εκτέλεση: Άννα Βίσση

Θέλω να σου μιλήσω, θέλω να’ μαι μαζί σου

Και να σε αποκοιμίσω, να’ μαι η αναπνοή σου

Έτσι να με ακούσεις, μη μ’ αφήσεις να φύγω

Μ’ έρωτα να με λούσεις, αν ερχόσουν για λίγο

Αν μου τηλεφωνούσες θάνατος η φωνή σου

Που δεν ξεχνάω ποτέ

Έτσι που με φιλούσες λες και ήμουν ζωή σου

σαν να `πες σ’ όλα ναι

Πνίγομαι σε πελάγη, χέρι σου πια δε φτάνω

Τόσο μεγάλα λάθη, μα μέσα σου τα χάνω

Θέλω εδώ να μένω, που σ’ έχω αγαπήσει

Κι ούτε καταλαβαίνω, αν έχουμε χωρίσει

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη

Μουσική - Εκτέλεση: Μιχάλης Χατζηγιάννης

Ξύπνησα νωρίς.

Και έτσι χάνονται οι άνθρωποι,
φεύγουν, εξαφανίζονται.
Χωρίς τηλέφωνο, χωρίς γράμμα.
Έτσι απλά δικαιολογούμαστε, απολογούμαστε.
Λες και δεν ξέρουμε,
ότι αυτό που χάνουμε, αυτό που αποχωριζόμαστε,
είναι αυτό που δεν θελήσαμε να έχουμε.
Και έτσι καλύτερα χωρίς γιατί να πορευόμαστε.

Ξύπνησα νωρίς

βγήκα στο μπαλκόνι

πάλι δεν μπορείς

πάλι είμαι μόνη

Μου τηλεφωνείς

σύρματα που τρίζουν

πάλι νικητές

όσα μας χωρίζουν

Μπορεί να φταίει το γιατί

που πιο πολύ απ’ την αγάπη μας κυκλώνει

μπορεί να φταίει η εποχή

ο εγωισμός που τα παγόβουνα υψώνει

κουράστηκα κι αποχωρώ

θέλω έναν κόσμο πιο απλό

να μας ενώνει

Έχεις φοβηθεί

απ’ τις συγκινήσεις

έχω βαρεθεί

με τις αναλύσεις

Ξύπνησα νωρίς

βγήκα στο μπαλκόνι

πάλι δεν μπορείς

μα δε νιώθω μόνη

Στίχοι: Φωτεινή Λαμπρίδη

Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος

Εκτέλεση: Μελίνα Κανά 

Μη φεύγεις, μη μένεις.

Μη φεύγεις, μη μένεις, να μην υπάρχεις θέλω...

Πολλές φορές το ευχήθηκα, αλλά την ίδια στιγμή το μετάνιωσα.

Απλά απολαύστε το τραγούδι.

Τα λέει όλα. Τα λόγια από μένα είναι περιττά.

Φεύγεις ή μένεις

μα πάντα μέσα μου είσαι

Άστρα μού κλέβεις

και ύστερα μ’ αρνείσαι

Μη φεύγεις, μη μένεις

να μην υπάρχεις θέλω

μια ώρα μακριά σου να καταφέρω

Μη φεύγεις, μη μένεις

να μην υπάρχεις, μόνο

να λιώνω στον χρόνο

σαν να μην ήσουνα ποτέ

Δίνεις ή παίρνεις

μα πάντα σου χρωστάω

Μια στάλα αγάπη

με θάλασσες ξοφλάω

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης

Μουσική: Νίκος Αντύπας

Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Τα όνειρα χτίζονται.

Ξεχάσαμε αυτές τις μελωδίες. Ξεχάσαμε το παρελθόν μας. Η Ελλάδα είναι τα τραγούδια της, που δένουν με τα βουνά και τις θάλασσες. Που ταξιδεύουν με τον αέρα της και ζουν από τη γη της.

Θα βρούμε ξανά τον δρόμο μας, θα ξεφύγουμε από το μίσος. θα αγαπήσουμε ξανά, αλλά ίσως θα μας μείνει μια πληγή. Ότι κάποτε υπήρξαμε κακοί άνθρωποι. Ότι αρνηθήκαμε αυτά τα τραγούδια. Ότι αρνηθήκαμε την Ελλάδα. Ότι αρνηθήκαμε αυτό που είμαστε. Ότι νικηθήκαμε από το κακό.

Για αυτούς που πονάνε, χαίρονται, διψάνε, πεινάνε, ονειρεύονται, ερωτεύονται, ελπίζουν.

Για αυτούς που ζουν ακόμα σε πείσμα των καιρών, μα πιο πολύ σε πείσμα των ανθρώπων που μας θέλουν χωρίς σκέψη, χωρίς ιστορία, χωρίς τραγούδια, χωρίς μουσική.

Για αυτούς αυτό το τραγούδι.

Τα όνειρα που μένουνε

μονάχα μες στη σκέψη

κανείς μην τα πιστέψει

τα σβήνει η ζωή.

Τα όνειρα που χτίζονται

κι αντέχουνε στο χρόνο

υφαίνονται με πόνο

χωρίς αναπνοή.

Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας

μα τόσο γλυκός,

είναι τόσο μεγάλη η ζωή

όταν ζεις διαρκώς,

κι έτσι φτάνεις στο τέρμα

χωρίς να 'χεις νιώσει μικρός

και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς

μα δεν είσαι νεκρός.

Τα όνειρα που παίρνουνε

για λίγο το μυαλό μου

μερώνουν τον καημό μου

μια τόση δα στιγμή.

Στα όνειρα που χτίζονται

το είναι μου κι αν δώσω

αξίζει να ΄ναι τόσο

βαριά η πληρωμή.

Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας

μα τόσο γλυκός,

είναι τόσο μεγάλη η ζωή

όταν ζεις διαρκώς,

κι έτσι φτάνεις στο τέρμα

χωρίς να 'χεις νιώσει μικρός

και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς

μα δεν είσαι νεκρός.

Στίχοι - Μουσική: Άκης Πάνου

Εκτέλεση: Λάμπρος Καρελάς

Λατρεύω αυτή την εκτέλεση, περισσότερο και από την πρωτότυπη.

Βροχή και σήμερα

Βροχή κι απόψε.
Αυτός ο χρόνος γεμάτος στάλες, γεμάτος υγρασία.
Χωρίς ήλιο, χωρίς ουρανό.
Κάπως έτσι θα έβρεχε στον πόλεμο.
Κάπως έτσι θα έβρεχε στον χωρισμό.
Όλη η χρονιά χωρίς μια ελπίδα, μια απλή προσμονή, μια μικρή ανάσταση.
Ούτε ένα ουράνιο τόξο.

Βροχή και σήμερα, βροχή στη στέγη μας, 

βροχή στη πόρτα μας, ατέλειωτη βροχή 

Και εσύ στα σύνορα, σ’ ένα χαράκωμα 

Και γύρω ο θάνατος, ατέλειωτη βροχή 

Εγώ στα σύνορα, σε κάποιο γράμμα μου 

Βαθιά στη χλαίνη σου, γλυκά να σε πονώ 

Και συ στο σπίτι μας, παντού τα χνάρια σου 

Παντού τα μάτια σου, πληγές στο δειλινό 

Βροχή και σήμερα κι ούτε ένα γράμμα σου 

Κι ούτε ένα μήνυμα στον μαύρο ουρανό 

Φυλάξου αγέρα μου, φυλάξου αγρύπνια μου 

Φυλάξου αγόρι μου, από τον κεραυνό

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Μουσική: Γιάννης Σπανός

Εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη

Η φωτογραφία είναι απ΄ την Κωνσταντινούπολη.