Κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Το χάδι στο μυαλό μετάξι,
το άγγιγμα πολύτιμο σαν όνειρο.
Ένα όνειρο που με παρασέρνει σε σκοτεινά μονοπάτια.
Τόσο τέλεια φτιαγμένα στο μυαλό μας.
Τόσο περίτεχνα στρωμένα.
Χαραγμένα με λέξεις ακριβές και δύσκολες.
Απρόσμενα ευχάριστα και αδιέξοδα.
Κανείς δεν τα βαδίζει σαν και σένα.
Κράτα μου το χέρι σφιχτά και οδήγησέ με.
Γέμισέ με αγάπη, γέμισέ με μαρτυρικά.
Πάρε με στον παράδεισό σου,
φυλάκισε με στις φωνές σου.
Αντέχω ακόμα.

Κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα

ο ήλιος μόνο, ο ήλιος ο ζεστός

σε χρόνια παιδικά και ξεχασμένα

κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Το χάδι στο κορμί, το χάδι στην ψυχή

κάποτε νόμιζα πως είναι δεδομένα

και άνθρωποι αχάιδευτοι με ράγισαν και μένα

ο κόσμος είναι, αγάπη μου, σκληρός

κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Αν χάιδευαν κι οι άλλοι σαν εσένα

θα ήτανε παράδεισος η γη

και όλα τα παιδιά ευτυχισμένα 

κι οι γέροι όλοι χαμογελαστοί.

Αν χάιδευαν κι οι άλλοι σαν εσένα

θα ήτανε μουσεία οι φυλακές

κι οι πόλεμοι στα εικονογραφημένα

εφιάλτες από άλλες εποχές.

Κανένας όμως, μάτια μου θλιμμένα

κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Το χάδι στο κορμί, το χάδι στην ψυχή

κάποτε νόμιζα πως είναι δεδομένα

και άνθρωποι αχάιδευτοι με ράγισαν και μένα

κανένας σε ολόκληρη τη γη

κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή

Μουσική: Μιχάλης Καπούλας

Εκτέλεση: Ελένη Δήμου

Κυριακή.

Τι να διαλέξω να στην γεμίσω;
Λίγα φιλιά, λίγη αγάπη, μια βόλτα στο δάσος.
Ένας φίλος που γελάει, ένα μωρό που παίζει.
Τι να διαλέξω να γίνει ωραία;
Να βάλω ένα νόστιμο φαγητό, ένα γλυκό καφέ;
Να βάλω χρώματα και μουσικές.
Μυρωδιές και αρώματα.
Να βάλω το μαύρο φουστάνι και να μαζέψω τα μαλλιά.
Να τα δέσω με μια κόκκινη κορδέλα
και να σου δώσω την πιο ακριβή Κυριακή που έχω.

Μια των ματιών σου αλμυρή σταγόνα που κυλάει

σαν μιας λαμπάδας φως στερνό που τρεμοπαίζει αργά

που μου φωτίζει τη στιγμή που τράβηξες μακριά μου

όπως πετάν του φθινοπώρου φύλλα στο βοριά.

Σαν έρθει η ώρα γράψε μου δυο λόγια να φυλάξω

όπως φυλάν οι ποιητές της μούσας τη μορφή

όπως φυλάει το στήθος μου τους χτύπους της καρδιάς μου

κι όπως φυλάει ο βουτηχτής την τελευταία πνοή.

Άργησε να 'ρθει το πρωί και μόνος περιμένω

του Αυγερινού το κάλεσμα την πρωινή δροσιά

είναι κι αυτή η Κυριακή που πάντα αργοπεθαίνω

είναι κι αυτός ο πηγαιμός που πάντα καρτερώ.

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Υπόγεια Ρεύματα

Το σκάκι.

Σαν στρατιωτάκι που προστατεύει την βασίλισσά του.

Χωρίς να ρωτά, έτσι χωρίς σκοπό.

Χωρίς να ξέρει το τέλος.

Μόνο μπρος, σαν να μην υπάρχει γκρεμός.

Σαν να μην υπάρχει αύριο.

Έτσι και 'μεις θα σταθούμε μπροστά.

Θα παλέψουμε για μια θέση πλάι της.

Θα ονειρευτούμε ένα θάνατο για 'κείνην.

Θα πέσουμε στα πόδια της για ένα βλέμμα.

Και έτσι αποκαμωμένοι, 

ο ένας στην αγκαλιά του άλλου,

έχοντας νιώσει σπουδαίοι,

θα πεθάνουμε δίχως λόγο.

Έλα να παίξουμε...

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου

Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη

Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου

Έχουν πεθάνει από καιρό

πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!

Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που έρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας τις έριες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Εκτέλεση: Γεράσιμος Ανδρεάτος

Ξαφνικός Έρωτας.

Σήμερα που φεύγεις μακρυά μου,
πριν κάνεις το ταξίδι του τέλους.
Έστω για λίγο έλα πίσω απ΄τον βράχο.
Μια ματιά, ένα φιλί, μια αγκαλιά.
Δυο λόγια τρυφερά, δυο λόγια επικίνδυνα.
Δυο σώματα ξένα και ίδια.
Δυο ανάσες κομμένες και δυνατές.
Τα πάντα μέσα στο τίποτα που έχουμε.
Έστω για λίγο να ζήσουμε το ανεκπλήρωτο.
Μια μικρή φωτιά ανάμεσα στις στάχτες.
Ένα μικρό Παρίσι στο δρόμο για τα Κύθηρα.

Έλα λίγο

μόνο για λίγο

ζω και ξαναζώ

κάθε μας στιγμή

σε χώρο μυστικό

καρδιά μου σ' ανταμώνω.

Έλα λίγο

μόνο για λίγο

μέσα μου σιωπή

μίλα μου εσύ

όλη μου η ζωή στα χέρια σου κλεισμένη.

Έλα λίγο 

μόνο για λίγο

ζω και ξαναζώ

κάθε μας στιγμή

σε χώρο μυστικό

καρδιά μου σ' ανταμώνω.

Έλα λίγο μόνο για λίγο...

Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης

Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης

Εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη

Μη φοβηθείς την φωτιά

Έτσι κι αλλιώς θα χαθείς.
Μόνο η φωτιά θα μείνει από τα σώματά μας.
Αυτή θα καίει και θα μας κρατά ξύπνιους τα βράδια.
Αυτή θα βλέπεις και θα με ζητάς τα πρωινά.
Με αυτή θα ζούμε και θα ζεσταίνουμε τις κρύες μέρες.
Με αυτή θα δροσίζουμε τα άδεια μας σεντόνια.
Έτσι κι αλλιώς θα φύγεις.
Μόνο η στάχτη θα μείνει από τα σβησμένα μας τσιγάρα.
Έτσι κι αλλιώς σ΄ αγαπώ...

Κοίτα, κοίτα

Τι είναι η στάχτη κοίτα

Κοίτα, κοίτα, κοίτα

Μη φοβηθείς την φωτιά

Μια σαΐτα στου καημού την πλάτη

Μια σαΐτα που σε πονάει με τον νοτιά

Τόσο καιρό δεν ήξερα πόσα καρφιά χωράει

Τόσο καιρό δεν ήξερα μια σταυρωμένη αγάπη

Όχι αγάπη, όχι αγάπη μόνο του άπιαστου η ψευτιά

Νομίζει η καρδιά πως μισεί

Ό,τι αγαπάει και ό,τι φοβάται να βρει

Κι είναι δειλός του Σαββάτου ο πηλός

άγγελος απατηλός

ψάχνεις και 'συ σαν καδένα μισή

τ' άλλο μισό και αν είμαι εγώ

Δεν το 'θέλε η μοίρα μαζί

Κοίτα, κοίτα

Τι είναι η στάχτη κοίτα

Κοίτα, κοίτα, κοίτα

Μη φοβηθείς την φωτιά

Μια σαΐτα στου καημού την πλάτη

Μια σαΐτα που σε πονάει με τον νοτιά

Τόσο καιρό δεν ήξερα πόσα καρφιά χωράει

Τόσο καιρό δεν ήξερα μια σταυρωμένη αγάπη

Όχι αγάπη, όχι αγάπη μόνο του άπιαστου η ψευτιά

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Η ακτή.

Η θάλασσα βάφεται από το κίτρινο της δύσης.

Από το χρώμα του τέλους.

Η παραλία ερημική και ξένη.

Τα βότσαλα μου καρφώνουν την πλάτη.

Η άμμος μπαίνει στα μάτια μου.

Μα εγώ ανήμπορη να κουνηθώ.

Ανήμπορη να τον βγάλω από το μυαλό μου.

Καθώς πέφτει ο ήλιος με τυφλώνει περισσότερο.

Είναι οι αχτίδες του που με καίνε ή η απουσία του;

Είναι δίπλα μου ή κάπου αλλού;

Πώς βαριέμαι σε τούτη την ακτή

που ο ήλιος με ξεραίνει

δεν είμ' έρημος, δεν είμαι νησί

μα ούτε κι η Ελένη

και το 'ξερες.

Πώς θα μοιάζω μετά από καιρό

πως μ' έχεις σημαδέψει

με κρατάς και να φύγω δε μπορώ

κανείς μας δε θ' αντέξει

και το 'ξερες.

Πέφτω στη θάλασσα και πάλι βρέχομαι

και πάλι έρχομαι κοντά.

Μέσα απ' τα κύματα πιάνω τα σήματα

που με φωνάζουν στ' ανοιχτά.

Πώς βαριέμαι σε τούτη την ακτή

που μ' έχεις φυλακίσει

δεν είμ' άνεμος, δεν είμαι πανί

δε λέει να φυσήξει

και το 'ξερες.

Πώς θα μοιάζουν μετά από καιρό 

οράματα που ζούμε

στην ακτή με τ' αθάνατο νερό

κι οι δυο μας θα χαθούμε 

και το 'ξερες.

Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης

Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης

Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη