Κράτα για το τέλος... ΑΝΤΙΟ...

Κράτησα για το τέλος το πιο γλυκό αντίο.

Μια εποχή τελειώνει και ένα βιβλίο έκλεισε.

Έτσι θα στερέψουν σήμερα και αυτές σελίδες.

Θα σας αποχαιρετήσω από δω.

Τα λόγια όμως να ξέρετε, όπως τα τραγούδια και οι αλήθειες δεν τελειώνουν ποτέ.

Όσοι θέλετε ξέρετε που θα με βρείτε.

Όσοι ενδιαφέρεστε να μάθετε φωτογραφίζω ΕΔΩ και γράφω ΕΔΩ.

Σας ευχαριστώ για το πιο όμορφο ταξίδι.

Ο κύκλος έκλεισε.

Καλή τύχη.

Αντίο.

Κράτα για το τέλος το πιο ψυχρό σου βλέμμα,

εκείνο που αφήνει τον έρωτα μισό,

μήπως και πονέσω κι έτσι να μπορέσω,

να φύγω και να νοιώθω βαθιά πως σε μισώ.

Κράτα κι ένα ποτηράκι για το πιο πικρό φαρμάκι

να το πιω κι απ την καρδιά μου να σου ευχηθώ,

καλή τύχη γεια χαρά σου, μην πετάς τα όνειρά σου,

μην τα βρω ποτέ στο δρόμο και σε λυπηθώ.

Κράτα για το τέλος το πιο μεγάλο μίσος,

τότε μόνο ίσως μπορεί να σ' αρνηθώ,

να μπορώ να λέω κοίτα με δεν κλαίω,

πως έμαθα να χάνω αλλά δε θα χαθώ.

Μουσική: Παντελής Θαλασσινός

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης

Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός

Χριστούγεννα!

Αγαπημένοι μου Χρόνια Πολλά!

Να έχετε υγεία και ευτυχία!

Να είναι η ζωή σας όμορφη σαν ένα χαρούμενο τραγούδι!

Χριστούγεννα

Δεν περιμένω όμως τίποτα πια

Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά

Κι είν' ένας πρώην Έλλην αριστερός

Ένας θνητός

Με τ' όνειρό του δίχως στέγη καμιά

Και το ανοιξιάτικο κορίτσι – μαμά

Πλακώνεται απ' τη συνταγή την παλιά

Οι μυρωδιές μυρίζουν κάτι βαρύ

Κάποια πληγή

Που απλώς δεν θέλουμε ν' ανοίξει ξανά

Χριστούγεννα

Τα πλεϊμομπίλ μου είν' εξαιτίας μου κουτσά

Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά

Ίσως για κάποιους νά 'ναι ακόμα γιορτή

Μα ποιοι είν' αυτοί;

Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;

Χριστούγεννα

Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά

Πάντα με πάει σ' ενός σταυρού τα καρφιά

Και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ

Σε άλλον αμνό

Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θά 'ναι ξανά

Χριστούγεννα

Κι εσύ τι θες απ' τη ζωή μου ξανά;

Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά

Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό

Πως σε μισώ

Θες νά 'σαι η ίδια και ν' αλλάζω εγώ

Με θες προσωπικό σου δημιουργό

Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ

Λάμπω εγώ

Με μ' ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό

Χριστούγεννα

Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά

Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά

Να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό

Να 'ναι ανοιχτό

Ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό

Χριστούγεννα

Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά

Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά

Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά

Χρόνια πολλά

Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Φοίβος Δεληβοριάς

Μη με ρωτάς.

Επανέρχομαι μετά από καιρό με δύο υπέροχες δημιουργίες.

Για λίγο καιρό θα αλλάξουμε την συνηθισμένη ροή του blog και θα θυμηθούμε ποιήματα Ελλήνων και ξένων δημιουργών, συνοδευμένα με αγαπημένα τραγούδια.

Να είστε όλοι καλά.

Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.
Κική Δημουλά - Κονιάκ μηδέν αστέρων

Τα πολυβόλα σωπάσαν

Οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν

Ένας βοριάς παγωμένος

Σαρώνει την έρημη γη

Στρατιώτες έρχονται

Πάνε, ρωτάνε γιατί πολεμήσαν

Κι εσύ ησυχάζεις

Το δάχτυλο βάζεις

Να βρεις την πληγή

Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι

Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς,μη με ρωτάς

Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι

μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς

Στην πολιτεία βραδιάζει

Το χιόνι τις στέγες σκεπάζει

Ένα καμιόνι φορτώνει

Και κόβει στα δυο τη σιγή ...

Περιπολία στους δρόμους

Και κάποια φωνή που διατάζει

Κι εσύ ησυχάζεις

Το δάχτυλο βάζεις

Να βρεις την πληγή ...

Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι

Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς

Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι

Μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος

Το μαζί είναι δρόμος.

Μια στιγμή, χίλια χρόνια,
μια ζωή, μια αιωνιότητα.
Ανόητα και ρηχά,
απλοϊκά και ξένα.
Τι νόημα, τι δικαιολογία, τι περιεχόμενο;

Τίποτα δίχως εσένα, χωρίς εμάς.

Το μαζί είναι ο μόνος δρόμος.

Ξεφεύγεις σαν αέρας

Και πώς να σε γραπώσω

Για μια στιγμή της μέρας

Στο χρόνο να σε σώσω

Αυτά τα δυο μου χέρια

Η δύναμή μου μόνο

Μ' αυτά βουνά θ’ ανέβω

Και σύννεφα θα χτίσω

Κοντά σου για να έρθω

Στο λέω δε θα σ’ αφήσω

Αυτά τα δυο μου χέρια

Η δύναμή μου μόνο

Κι αν μαζί δε μπορούμε

Ποιός μπόρεσε μόνος;

Πώς να σ’ το πω;

Πώς να σ’ το πω; Πώς να σ’ το πω;

Μέσα από ‘σένα, μέσα από ‘σένα εγώ

Έτσι πάει η ζωή 

Το μαζί είναι δρόμος και για τους δυο

Και για τους δυο και για τους δυο

Μέσα από ‘σένα, μέσα από ‘σένα ζω

Κόβω απόψε σε κομμάτια το χώμα

Σχήμα με το σχήμα

Με το δέρμα, με το σώμα

Πάνω πάλι, πάνω βρέχει

Η μοναξιά μου σε ‘σένα τρέχει

Ζούνε σα φωτοβολίδες

Χιλιάδες μόνοι

Πώς ανάβουν και πώς σβήνουν στα σκοτάδια οι φόβοι

Τί χτυπάς καρδιά μου απόψε το τζάμι το ξένο

Για χρόνια εδώ σε περιμένω

Είμαι ένας χορευτής

Ο ένας που ζητάει μια στιγμή σου

Μια μικρή ανάμνησή σου 

Σκάβω στην αγάπη

Σκάβω στα αισθήματά σου

Στα χώματα τα νύχια

Για να βρω την καρδιά σου

Τώρα κάτι λάμπει, κάτι ανακάλυψα

Οι πόρτες θαμμένες τώρα που βρήκα και άνοιξα

Ένα φως, ένα σπίρτο

Μέσ’ απ’ τα βάθη σε φέρνω πίσω

Τα πέτρινα χείλη σου, αγγίζω

Κι αν μαζί δε μπορούμε

Ποιός μπόρεσε μόνος;

Πώς να σ’ το πω;

Πώς να σ’ το πω; Πώς να σ’ το πω;

Μέσα από ‘σένα, μέσα από ‘σένα εγώ

Έτσι πάει η ζωή

Το μαζί είναι δρόμος και για τους δυο

Και για τους δυο και για τους δυο

Μέσα από ‘σένα, μέσα από ‘σένα ζω

Στην αγάπη

Με τα δάχτυλά μου σκάβω

Στην αγάπη

Απ’ το κόκκινο στο μαύρο

Να φέρω πάνω

Όσα κρύβουνε τα σώματα

Σβησμένες λύπες και αδιάβατα χιλιόμετρα

Γιατί ένας άνθρωπος φτάνει να φτάσει τα πάντα

Ή να φτάνει πάντα τα βάθη του

Ο ένας για τον άλλο το αίμα του να δίνει

Ο ένας για τον άλλο θυσία να γίνει

Δύναμη του ανθρώπου, αυτό το σώμα μόνο

Να δένει σ’ άλλο σώμα, να σώζεται στο χρόνο

Αυτά τα δυο μου χέρια, ναί

Τα όπλα για να νιώθω

Κι αν μαζί δε μπορούμε

Ποιός μπόρεσε μόνος;

Πώς να σ’ το πω;

Πώς να σ’ το πω; Πώς να σ’ το πω;

Μέσα από ‘σένα, μέσα από ‘σένα εγώ

Έτσι πάει η ζωή

Το μαζί είναι δρόμος και για τους δυο

Και για τους δυο και για τους δυο

Μέσα από ‘σένα, μέσα από ‘σένα ζω 

Μουσική: Ανδριάνα Μπάμπαλη

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης

Εκτέλεση: Ανδριάνα Μπάμπαλη - Τζώρτζια Κεφαλά