Με το ίδιο μακό.

Ακαταλαβίστικη συνεχόμενη ροή ζωής.
Ίδια πρόσωπα με διαφορετικά σώματα.
Ίδιες σκέψεις μέσα σε διαφορετικά μυαλά.
Επαναλαμβανόμενη, μοιραία και αδιέξοδη.
Τριάντα το όριο, τριάντα χρόνια άλλος.
Και ξεκινάς αλλιώς, χωρίς να ενημερώσεις κανέναν.
Βλέμματα αδιάφορα αλλά και απορριμένα μαζί.
Ποτέ δεν το περίμεναν... δεν νοιάστηκαν κιόλας.
Αλλάζει η νύχτα ξαφνικά,
η θέση του δαχτυλιδιού στο χέρι.
Αλλάζει το δέρμα, αλλάζει η μυρωδιά.
Ένα μακό στης αγκαλιάς την άκρη.

Ο κόσμος κρέμεται από μια μια τόση δα κλωστή.
Κόψτην και ασ΄τον να γκρεμοτσακιστεί.
Μια απόφαση είναι...
Φορώντας εκείνο το ίδιο το δικό σου το μακό.
Εγώ θα έρθω μαζί σου...

Με το ίδιο μακό

και με κέφι κακό

φύγαν μέρες

Το φεγγάρι απ' τη μια

και του κόσμου η ζημιά

βάλαν βέρες

Τι θα κάνεις εσύ

είναι εννιά και μισή

τον καπνό μου φυσάω

Και προτού να λουστώ

σταυρουδάκι Χριστό

μες στα δόντια κρατάω

Κι όλο εσένα θέλω μόνο

για κανέναν δεν σηκώνω

τώρα πια το ακουστικό

Μόνο εσένα και είμαι εντάξει

το ταβάνι έχει πετάξει

δυο φωτιές στον ουρανό

Σε χρειάζομαι και

το καινούργιο παρκέ

με το πόδι πληγώνω

Σου φυλάω μουσικές

στο ταξίδι να καις

μες στο χρόνο

Τι θα κάνεις λοιπόν

το κομμένο Depon

κυνηγάω στο σεντόνι

Και προτού να το πιω

σαν δεσμός με σκορπιό

λογαριάζονται οι πόνοι

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου 

Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος 

Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη