Του Αυγούστου το φεγγάρι απόψε κατέβηκε στα πόδια τα δικά μας.
Τόση είναι η αγάπη μας που απόρησε.
Να δει πως αγαπούν οι άνθρωποι χωρίς όρια.
Μας κοίταξε βαθιά στα μάτια.
Και είδε μέσα μας να λείπει ο ένας από τον άλλον.
Μελαγχόλησε...
Ονειρεύτηκε μια βόλτα στο δάσος.
Σκέφτηκε μια νύχτα ανάμεσα στα φύλλα, ανάμεσα στα σώματα των δέντρων.
Θέλησε να μας δει ξαπλωμένους στο χώμα, στο δέρμα της γης.
Δικιά σου και δικός μου.
Ενωμένοι με τον πιο περίεργο τρόπο.
Κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Να σερνόμαστε στις πευκοβελόνες, κάνοντας πράξη τις πιο κρυφές μας επιθυμίες.
Να αφήνουμε ανάμεσα στα κλαδιά την μυρωδιά της ηδονής μας,
να παρακαλάμε για μια μέρα ακόμα,
να ικετεύουμε για έναν άλλο κόσμο.
Στον κόσμο αυτό που τα φεγγάρια θα ζουν μαζί με τους ανθρώπους.
Στεφάνια φως θα πλέκουν για αυτούς που δεν μπόρεσαν παρά μόνο να αγαπήσουν
Σε αυτούς που λάτρεψαν ένα μόνο φιλί.
Σε αυτούς που πίστεψαν στην μία μοναδική ευκαιρία.
Σε αυτούς που γελάστηκαν από τον αιώνιο έρωτα και τον έζησαν.
Κοιταζόμαστε.
Και ξαφνικά ένα δάσος υπέροχο μας έχει ζώσει...
Τόση είναι η αγάπη μας που απόρησε.
Να δει πως αγαπούν οι άνθρωποι χωρίς όρια.
Μας κοίταξε βαθιά στα μάτια.
Και είδε μέσα μας να λείπει ο ένας από τον άλλον.
Μελαγχόλησε...
Ονειρεύτηκε μια βόλτα στο δάσος.
Σκέφτηκε μια νύχτα ανάμεσα στα φύλλα, ανάμεσα στα σώματα των δέντρων.
Θέλησε να μας δει ξαπλωμένους στο χώμα, στο δέρμα της γης.
Δικιά σου και δικός μου.
Ενωμένοι με τον πιο περίεργο τρόπο.
Κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Να σερνόμαστε στις πευκοβελόνες, κάνοντας πράξη τις πιο κρυφές μας επιθυμίες.
Να αφήνουμε ανάμεσα στα κλαδιά την μυρωδιά της ηδονής μας,
να παρακαλάμε για μια μέρα ακόμα,
να ικετεύουμε για έναν άλλο κόσμο.
Στον κόσμο αυτό που τα φεγγάρια θα ζουν μαζί με τους ανθρώπους.
Στεφάνια φως θα πλέκουν για αυτούς που δεν μπόρεσαν παρά μόνο να αγαπήσουν
Σε αυτούς που λάτρεψαν ένα μόνο φιλί.
Σε αυτούς που πίστεψαν στην μία μοναδική ευκαιρία.
Σε αυτούς που γελάστηκαν από τον αιώνιο έρωτα και τον έζησαν.
Κοιταζόμαστε.
Και ξαφνικά ένα δάσος υπέροχο μας έχει ζώσει...
Αυγουστιάτικη είσαι φωτιά
πυροτέχνημα έχω καρδιά
και φοβάμαι...
Μια σπίθα πιο κοντά
θα γίνουν αστεράκια οι δισταγμοί.
Διψασμένες φευγάτες ματιές
στην ψυχή μου φωτίζουν γωνιές
δε φοβάμαι...
Έχεις γίνει άνεμος
στο δάσος μου το φλογισμένο.
Καις όσες έχω ενοχές
στου έρωτα σου τις φωτιές
είμαι εγώ αλλού
κι εσύ φυλακή στη ζωή σου την άδεια,ναι
Καις όσες έχω ενοχές
που σε θέλω και με θες
άλλο δεν μπορώ
τα όνειρα να 'ναι δραπέτες τα βράδια
Δεν μπορείς, δεν μπορώ να μη σ 'αγαπώ
Μες το γέλιο σου κάνω βαρκάδα
πήγαινε με απόψε αγκαλιά να δω
σινεμά με μια πορτοκαλάδα
Δεν μπορείς ,δεν μπορώ άλλο τον καιρό
να περνάει χωρίς το φιλί σου
Δεν μπορείς, δεν μπορώ, δεν μπορούμε....
Φτάνει...
Απ 'τα λόγια σου κλείνομαι εδώ
ένα πέρασμα ψάχνω κρυφό, στο άγγιγμα σου
Είσαι ότι μου 'λειψε και ότι μ 'έχει πλημμυρίσει
Και όσες έχω ενοχές
στου έρωτα σου τις φωτιές
είμαι εγώ αλλού
κι εσύ φυλακή στη ζωή σου την άδεια,ναι
Καις όσες έχω ενοχές
που σε θέλω και με θες
άλλο δεν μπορώ
τα όνειρα να 'ναι δραπέτες τα βράδια
Δεν μπορείς, δεν μπορώ να μη σ 'αγαπώ
Μες το γέλιο σου κάνω βαρκάδα
πήγαινε με απόψε αγκαλιά να δω
σινεμά με μια πορτοκαλάδα
Δεν μπορείς ,δεν μπορώ άλλο τον καιρό
να περνάει χωρίς το φιλί σου
Δεν μπορείς, δεν μπορώ, δεν μπορούμε....
Στίχοι: Βαγγέλης Κωνσταντινίδης
Μουσική: Στέφανος Κορκολής
Εκτέλεση: Στέφανος Κορκολής & Ελένη Δήμου
