Λάφυρα.

Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα τις ώρες που δεν σ΄ έχω.

Τις στιγμές που σε θέλησα μάταια, τις στιγμές που δεν μπορούσα να σ΄αγγίζω.

Και τότε αντίκρισα ένα πελώριο Πάντα.

Ένα Πάντα που στοιχειώνει τις πιο κρυφές πλευρές αυτού του ανακατεμένου μυαλού.

Ένα Πάντα που απαιτεί να γίνει Σήμερα, ικετεύει να γίνει Αμέσως.

Σ΄αγάπησα ακόμα και με ένα τίποτα.

Σε πόθησα ακόμα και μέσα στο σκοτάδι.

Θυσία στο βωμό της ηδονής.

Σύρθηκες ύπουλα πίσω μου και μπήκες με ευκολία στην ψυχή μου. 

Σ΄ άφησα ενδόμυχα να περπατήσεις στον πόθο μου.

Εσένα αναζητούσα εξ αρχής.

Εγώ σου άνοιξα και μπήκες.

Και περιμένω την φαντασία να παίξει το τελευταίο της χαρτί και να χάσει.

Περιμένω την ζωή να μου παραδώσει εσένα σαν να σε κέρδισα από χθες.

Θέλω μια πραγματικότητα χωρίς τέλος.

Χωρίς ένα κλικ που θα μας βυθίσει στο σκοτάδι.

Θέλω το Πάντα να γίνει Τώρα.

Τα λάφυρα να γίνουν δώρα...

Του έρωτα την πρώτη γρατζουνιά

την άκουσα την ένιωσα ξανά

τη γνώρισα στο χάδι

το είδα το σημάδι.

Να μου ζητάει να δώσω πάλι 

σώμα αίμα και ψυχή

να δω τη νύχτα να φουντώνει

και ν`αφήνει το πρωί.

Λάφυρα σώματα της φωτιάς τ`αρώματα

στο βωμό του έρωτα

που θέλω να με πας.

Στου έρωτά σου απάνω την αιχμή

ασήκωτο το βάρος κι ελαφρύ

το κράτησα στους ώμους

με τους δικούς σου νόμους.

Γιατί ζητάς

να δώσω πάλι...

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Μελίνα Τανάγρη

Έτσι όπως έμπαινε το φως.

Είχε αποκοιμηθεί.
Πως τόλμησε απορεί.
Με εκείνη δίπλα του θα ΄ταν σχεδόν ιεροσυλία.
Πετάχτηκε ξαφνικά και άνοιξε τα μάτια του.
Πως θα έχανε αυτήν την νύχτα για ένα ηλίθιο ύπνο.
Αντιλήφθηκε ότι αυτή δεν κοιμόταν.
Άπλωσε το χέρι του και της χάιδεψε το πρόσωπο.
Ανταποκρίθηκε στην κίνησή του και σύρθηκε κοντά του.
Ξάπλωσε στο στήθος του και εκείνος την πήρε αγκαλιά.
Οι καρδιές τους χτυπούσαν γρήγορα, συντονισμένες απόλυτα.
Η νύχτα ζεστή, η θερμοκρασία στο κόκκινο.
Το δωμάτιο μύριζε ηδονή και απόγνωση.
Πως χώρεσαν όλα αυτά σε ένα βράδυ;
Δεν θα χωρούσαν σίγουρα ούτε σε μια ζωή.
Έτσι μείναν για αρκετή ώρα.
Αμίλητοι.
Το σκοτάδι σιγά σιγά αποχωρούσε.
Έτσι όπως έμπαινε το φως όλα μοιάζανε πιο αληθινά.
Η μέρα θα έπαιρνε μαζί της ότι χτίζανε όλη νύχτα.
Και μετά τι;
Μετά η ζωή, μετά το τίποτα.
Μα άραγε ποιος μπορεί να χαρακτηρίζει ''τίποτα'' μια ζωή που κουβαλά μια τέτοια νύχτα;
Σηκώθηκαν, ντύθηκαν, φιλήθηκαν.
Αποχώρησαν ο ένας μέσα στο σώμα του άλλου.

Έτσι όπως έμπαινε το φως

κρυφά μεσ’ απ’ τις γρίλιες

ανταύγειες παίζαν χίλιες

στο σώμα σου κρυφτό.

Κοιμόσουν ήσυχα κι εγώ

ένιωθα να μην σ’ έχω

κι αν θέλω, δεν αντέχω

άλλο ένα βράδυ σαν κι αυτό.

Κι άκουγα την ανάσα σου

μύριζα τα μαλλιά σου

γελούσες στα όνειρά σου

κι ήταν το φως σκιά σου.

Ξημέρωνε και πέρασα

κοιτώντας σε το βράδυ

κι έψαχνα στο σκοτάδι

τη δύναμη να βρω.

Μόλις θα φύγεις το πρωί

να μην σ’ αναζητήσω

για πάντα να κρατήσω

μονάχα τούτη τη στιγμή.

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος

Μουσική: Στέφανος Κορκολής

Εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Όμηρος.

Ιλιγγιωδώς, με φόρα ανείπωτη, σχεδόν εξωπραγματική.
Ξεκίνα, ακολουθώ.
Εδώ είμαι και ας με νιώθεις μακρυά.

Μένω μέσα το βλέμμα σου, εκεί στην άκρη του ματιού σου που υγραίνεται για μένα.
Κατοικώ στις άκρες των δακτύλων σου.
Και ας μη με έχεις αγγίξει ποτέ.
Τα σημάδια σου φανερά σε όλο μου το κορμί.
Διαγράφουν και οριοθετούν αυτό που σου ανήκει.

Συνέχισε...
Ο ιδρώτας μου καυτός, σβήνει ότι μεγαλύτερο έχω φοβηθεί για σένα.
Περπάτα μέσα τις έρημες νύχτες μου,
άλλαξε την ροή της μέρας,
ξεκλείδωσε πόρτες ξεχασμένες,
άνοιξε παράθυρα σφαλιστά.

Συνεχίζω...
Για σένα που δεν ξέρω, για σένα που ονειρεύομαι πως είσαι δικός μου.
Σε μιαν άλλη ζωή, σε έναν άλλο κόσμο, σε άλλη νύχτα.
Σε μια χώρα που δημιουργούμε τώρα.
Ανάμεσα στα χέρια μου, πίσω απ΄τα μαλλιά μου, πάνω στα βαμμένα μου βλέφαρα.

Άκου τις ανάσες μας τι λένε.
Άκου τα λόγια μας, νιώσε τις σιωπές μας.
Τι είναι αυτό που ζούμε;
Όμηροι των σαρκικών απολαύσεων,
έκπτωτοι άγγελοι του έρωτα.
Υποψήφιοι εραστές της αγάπης...

Συνεχίζουμε...

Έπεσε η νύχτα, φάνηκε το φεγγάρι

Γι’ άλλους ελπίδα και γι’ άλλους συμφορά

Άμα μ’ αφήσεις, το δάκρυ μου ποτάμι

Αν μ’ αγαπήσεις, θάλασσα η χαρά

Αχ οι σιωπές φυτρώνουν άγρια χόρτα

σε παίρνουν όμηρο

Άσε ανοιχτή του ονείρου σου την πόρτα

να μπω σαν όνειρο

Αχ οι σιωπές τα βάσανα του κόσμου

θηρία ανήμερα

Ένα κλειδί να σ’ εξηγήσει δωσ’ μου

κι ας φύγω σήμερα

Έπεσε η νύχτα κι ο ύπνος δε με πιάνει

Μεσ’ στο σκοτάδι βλέπω καθαρά

Μου `χεις χαρίσει αγκάθινο στεφάνι

κι ένα ζευγάρι ολόλευκα φτερά

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Εκτέλεση: Ελεωνόρα Ζουγανέλη