Να γελάς.

Έτσι απλά,

έτσι δίχως λόγο,

έτσι απλά όπως σ΄αγαπήσα,

έτσι αθόρυβα όπως κλάψαμε,

έτσι κλεφτά όπως ενωθήκαμε,

έτσι άγρια όπως χωρίσαμε,

έτσι χωρίς εμένα,

έτσι χωρίς εσένα,

με αγάπη, με στοργή, με πόνο,

έτσι απλά από την αρχή, χωρίς τέλος πια,

έτσι να σε δω να γελάς...

κι η ζωή να ξεκινήσει πάλι.

Πότε βροχή, πότε αέρας, μια προσευχή, λόγια μητέρας

Φωνές που ακούγαμε παιδιά. Για μια στιγμή θέλω... 

Είναι νωρίς, ζωή χαράζει, σαν μολυβιά στ' όνειρο στάζει

Ο αέρας παίρνει τα μαλλιά. Για μια στιγμή θέλω να...

Σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά

μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι και να

την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά

μια ζαριά η ζωή για να σβήσει πάλι

Είναι αργά, λόγια δεν βρίσκω, όση ομορφιά κι αν σου χαρίσω

πίσω απ' τα φώτα της ζωής. Για μια στιγμή θέλω να...

Σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά

μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι και να

την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά

μια ζαριά η ζωή για να σβήσει πάλι

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Υπόγεια Ρεύματα

Η φωτογραφία είναι από τις Σέρρες.

Μέτρησα.

Κάποτε θα με θυμηθείς.
κάποτε θα δεις πως άργησες.
Θα δεις την ζωή μας που έφυγε.
Αυτή την ανώφελη γλυκιά στιγμή που δεν αναζήτησες.
Που έκαψες, που δεν μέτρησες.
Ούτε ένα σ΄αγαπώ δε μου χαλάλισες,
μια άγρυπνη νύχτα.
Τελειώσαμε.
Το μέτρημα σταμάτησε.
Ώρα να κοιμηθείς.

Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές

κι ήταν η σχέση μας αυτές

χάιδεψέ τες αν τις δεις ποτέ

Κι έπειτα το χρόνο μέτρησα να δω

αν προλαβαίνω να σου πω

Από μένα πόσα δεν μπορώ

Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες

πως μ’ αγαπάς χίλιες φορές

πως μ’ αγαπάς χίλιες φορές

κι εγώ...εσένα

Κι αν μείνει τ’ όνειρο μισό

κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό

Ένα να λες σαν να `ναι χθες

Πως μ’ αγαπάς χίλιες φορές...

Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω

να μην μπορώ να τ’ ανεχθώ

και δεν βρήκα ούτε ένα

Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω

αν είν’ τα λάθη μου εδώ

και δεν έλειπε κανένα...

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης

Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης 

Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Η φωτογραφία είναι από την Χρυσοπηγή Σερρών.

Ποιος τη ζωή μου.

Ποιος τη ζωή μου κυβερνά;
Είναι σκυθρωπός, σκυφτός και λυπημένος.
Χωρίς θάρρος, χωρίς πάθος.
Ακίνδυνος νομίζει ότι είναι.
Δεν μιλά, δεν τολμά.
Μα τον φοβάμαι, τον σκάζομαι.
Φοβάμαι μη καμιά φορά σπάσει τα δεσμά.
Μα πιο πολύ φοβάμαι πως αυτός που με κυνηγά,
αυτός που την ζωή μου κυβερνά,
είμαι γω και μόνο εγώ.

Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά

να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;

ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά

σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά

ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά

στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;

πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά

που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη

Ποτάμι.

Αυτό το τραγούδι το ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα, πριν χρόνια σε μια συναυλία.

Νομίζω ότι τα λόγια του είναι από τα πιο ερωτικά που έχει γράψει ο Αγγελάκας ποτέ. 

Ανυπομονούσα να το ηχογραφήσουν. Και να που ήρθα η ώρα. 

Το έντυσα με εικόνες δικές μου και σας το προσφέρω. Ελπίζω το βίντεο μου να σας αρέσει.

Σου ορκίζομαι σε αυτά το νερά,
σε αυτές τις πέτρες που μας βοηθούν να περάσουμε απέναντι.
Στα δέντρα, στο πράσινο που ξεκουράζει το βλέμμα.
Σε αυτή την μικρή σταγόνα που τρέχει στο πρόσωπό σου,
σε αυτά τα χώματα που ένιωσαν τις ανάσες μας.
Στο ποτάμι που ξεπλένει τις σκέψεις μας.
Σου ορκίζομαι πως τίποτα, τίποτα δεν θα αφήσω να μας χωρίσει.
Ακόμα και όταν θα ήμαστε χώρια,
πολύ μακρυά ο ένας από τον άλλον,
θα είμαστε πάντα μαζί.
Θα είμαστε ο λόγος να πιστεύουμε ότι τίποτα δεν χάθηκε ακόμα.
Γιατί εγώ και συ το αδύνατο κάναμε δυνατό,
αγαπηθήκαμε όσο οι άνθρωποι δεν τολμούν,
όσο οι ήρωες φοβούνται,
αιώνια, για πάντα, δυνατά.

Δεν ξέρω οι θεοί ακόμα τι μου οφείλουν

όσο κοιμάμαι αυτοί μοιράζουν τα χαρτιά

έξω απ' την πόρτα σου να λιώνω θα με στείλουν

ή στο κρεβάτι σου να κλαίω από χαρά.

Τα δάκρυά μου είναι ένα διάφανο ποτάμι

ορμάει μέσα σου γκρεμίζει ό,τι βρει

και μεθυσμένο σου φωνάζει 

έλα να φύγουμε μαζί.

Η μοναξιά σου είναι ένα βρώμικο λιμάνι

κανείς δε θέλει στα νερά του να σταθεί

μην την ακούς όταν μιλάει 

κάψε ό,τι πρέπει να καεί.

Σου λέω μη βιάζεσαι δεν ξέρεις πού έχεις φτάσει

ξυπνάς μια μέρα μ' ένα υπέροχο φιλί

κι όσα για πάντα είχες χάσει

για πάντα έχουν σωθεί.

Μη στέκεις μόνη εκεί κάτω στο πηγάδι

η αγάπη μου ήδη σου έχει ρίξει το σκοινί

και μεθυσμένη σου φωνάζει 

έλα να φύγουμε μαζί.

Η μοναξιά σου είναι ένα ψεύτικο σημάδι

μες στην καρδιά σου ζωγραφίζει μια πληγή

μην την ακούς όταν μιλάει 

κάψε ό,τι πρέπει να καεί...

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση

Γιάννης Αγγελάκας