Σιωπη.

Απόψε ας μιλήσει η σιωπή.
Αυτή που δεν μπορέσαμε να τιμήσουμε τόσο καιρό.
Αυτή που δεν μπόρεσα να σου χαρίσω.
Επειδή μου το ζήτησες. Δεν μπορείς να ζητάς από κάποιον που αγαπά να μη μιλά.
Μόνο οι αδιάφοροι δεν μιλάνε. Μόνο αυτοί που σταμάτησαν να νιώθουν.
Και έτσι λοιπόν ως άνθρωποι που σταματήσαμε να νιώθουμε,
σαν άνθρωποι που αδιαφορήσαμε για την ζωή,
απόψε ας μη μιλήσουμε για αυτά που μας πονάνε.
Γι΄ αυτά που δεν μπορέσαμε ποτέ να καταλάβουμε,
τα άλυτα χαζά προβλήματα των ανθρώπων.
Αυτά που στην αρχή θεωρούσαμε ότι είναι των άλλων,
γιατί εμείς είμαστε ξεχωριστοί, σπουδαίοι.
Ξεκινήσαμε σαν Θεοί και γίναμε άνθρωποι.
Ξεχάσαμε τους ουρανούς και γυρίσαμε στη γη.
Προσγειωθήκαμε απότομα, σκληρά και χάσαμε τα αστέρια.
Και έτσι το μόνο που μας μένει είναι η σιωπή.
Αυτή που μου έμαθες τόσο καλά.
Αυτή που μου ζητούσες απεγνωσμένα.
Αυτή θα ακολουθήσουμε, αυτή θα επιλέξουμε.
Γιατί οι λέξεις πλέον σώθηκαν, γίνανε φθηνές και άχρωμες.
Ανούσιες και μικροαστικές.
Μακρυά από αυτό που ζήσαμε.
Πέρα απ΄αυτό που νιώσαμε.
Που καταστρέφουν μέρα με τη μέρα ακόμα και την τελευταία ρανίδα αγάπης.
Αδειάσαμε. Τελειώσαμε.
Και έτσι ας αρχίσει η σιωπή.
Βασανιστικά αλλά συνάμα λυτρωτικά.
Η σιωπή που έχει ως αρχή την πιο δύσκολή λέξη.
Ένα Αντίο.

Παλιά φωτογραφία

στην άδεια παραλία

σιωπή.

Κοιτάζω απ’ το μπαλκόνι

το δρόμο που θολώνει

η βροχή.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες

βασιλεύουν οι μάγισσες.

Βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε

στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα

φυλαχτά και μηνύματα.

Τα βρήκανε τα πουλιά και χαθήκανε

ξαφνικά.

Η πόλη σαν καράβι

τα φώτα της ανάβει

γιορτή.

Θυμάμαι που γελούσες

να μείνω μου ζητούσες

παιδί.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες

βασιλεύουν οι μάγισσες.

Βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε

στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα

φυλαχτά και μηνύματα.

Τα βρήκανε τα πουλιά και χαθήκανε

ξαφνικά.

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης

Μουσική - Εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά