Φωτιά στο λιμάνι.

Περπατούσαμε μαζί, μα χώρια.
Σε κρατούσα απ΄ το χέρι και ήσουν ήδη μακριά.
Χιλιόμετρα μας χώριζαν, χώρες, πόλεις.
Δεν είχε ζέστη, μα ιδρώναμε και οι δυο.
Προσπαθούσαμε να χωρέσουμε μια ζωή σε λίγα λεπτά.
Λίγα λεπτά που κράτησαν σαν μια ζωή.
Και μείναμε εκεί.
Σ΄εκείνη την άκρη της θάλασσας.
Σε εκείνο τον δρόμο, σε εκείνο το περιθώριο.
Και εκεί ήμαστε ακόμα. Ευτυχώς.
Η μέρα τελείωνε. Ο ήλιος μας θύμιζε ότι όλα τελείωναν.
Δεν έμεινε τίποτα παρά μόνο ένα αντίο.
Να το πούμε άλλη μια φορά.
Τίποτα δεν ήθελα. Τίποτα δεν θέλω.
Δεν θα μας δοθεί τίποτα.
Το μόνο που θέλω ξανά είναι, να δούμε μαζί... την φωτιά στο λιμάνι.

Θα `μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα

να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα.

Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι

να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει

ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι

στο κομμάτι που λείπει απ’ το σπασμένο καθρέφτη, 

στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο

και μου λες λοιπόν θυμήσου

μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.

Θα `μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα

να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα, 

να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει, 

τις φωτιές στα Ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι.

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο

και μου λες λοιπόν θυμήσου

μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.

Γελάς γιατί σε θέλω, κατεβάζεις το καπέλο

και μου λες λοιπόν θυμήσου

σαν ταινία η ζωή σου να κυλά.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει

ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι

στο κομμάτι που λείπει απ’ το σπασμένο καθρέφτη, 

στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.

Στίχοι - Μουσική: Παύλος Παυλίδης

Εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά

Η φωτογραφία είναι από το Πευκί Ευβοίας.
Το βίντεο είναι δικό μου

Δίδυμα φεγγάρια.

Πότε θα σταματήσουμε να κλαίμε;
Τα δάκρυα δεν θα στεγνωνόσουν ποτέ.
Θα ζήσουμε και μεις μιαν Άνοιξη;
Ο Χειμώνας είναι πιο μεγάλος.
Υπάρχει για μας Θεός;
Έχουμε την θάλασσα.
Γιατί μ' αγαπάς;
Έτσι, δίχως λόγο.
Ποιος είναι ο εχθρός της αγάπης;
Η αγάπη δεν έχει εχθρούς.

Πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας απ’ τον άλλο;
Γιατί να γλιτώσει; Δεν θα γλιτώσει...

Έτσι για να πω πως σε κέρδισα

θα `θελα μια φορά να σε πληγώσω

εσύ να μου ζητάς όσα σου στέρησα

και εγώ να μην μπορώ να σου τα δώσω

Ωραία που τα λες μα έλα που σε ξέρω

τα λόγια σου σαν μάγισσα τα ξόρκισα

και άσε τις απειλές πως δήθεν θα υποφέρω

και να σκεφτείς ότι σαν σήμερα σε γνώρισα

Πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας απ’ τον άλλο

πώς θες να αλλάξουμε ουρανό

τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια

που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό

Πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας απ’ τον άλλο

πώς θες να αλλάξουμε ουρανό

τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια

που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό

Έτσι για να πω πως σε κέρδισα

θα `θελα μια φορά να σε πληγώσω

εσύ να τρέχεις πίσω μου σαν μέλισσα

και εγώ να κάνω τον αδιάφορο καμπόσο

Ωραία που τα λες μα έλα που σε ξέρω

με ένα φιλί μου θα σ’ αλλάξω την τροχιά

κι όταν θα σκέφτεσαι το πως θα υποφέρω

καινούριο πόθο θα σ’ ανάβω στην καρδιά

Πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας απ’ τον άλλο

πώς θες να αλλάξουμε ουρανό

τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια

που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό

Πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας απ’ τον άλλο

πώς θες να αλλάξουμε ουρανό

τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια

που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό

Στίχοι: Κώστας Φασουλάς

Μουσική: Μάριος Τόκας

Εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος & Αλέκα Κανελλίδου

Μοναχικές Γυναίκες.

Τι να κρύβεται πίσω από μια κλειστή πόρτα;
Η προηγούμενη ζωή απ΄ έξω παλεύει να επιζήσει.
Μα μέσα όμως η νέα έχει ήδη εγκατασταθεί.
Άδεια ντουλάπες, άδεια συρτάρια, άδεια ζωή.
Και ένα κλειδί.
Ένα κλειδί που μαχαίρωνε ότι πιο όμορφο είχαμε ζήσει.

Και έτσι όπως προσπαθείς να ζήσεις την νέα ζωή,
εγώ στέκομαι και κρατώ απ΄τα μαλλιά την παλιά.
Την στολίζω με θύμησες και δάκρυα.
Με βρισιές και απόγνωση.
Με θάρρος και αξιοπρέπεια.
Με νύχτες τρομαγμένες και αξημέρωτες.

Το χάδι σαν χτύπημα στο δέρμα μου,
τα φώτα τυφλώνουν, δεν φωτίζουν το δρόμο,
οι μουσικές δεν δίνουν χαρά
και οι φίλοι όλοι δικοί σου.

Και ξαφνικά, χωρίς να το πάρω απόφαση... ξύπνησα απ΄τον εφιάλτη,
και συ ξύπνησες απ΄το όνειρο...

Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,

από ένα χέρι να πιαστώ,

να βγω έξω να ζήσω,

για ένα τσιγάρο, ένα ποτό,

να πιάσω κάποιον να του πω:

"δώσ' μου το χρόνο σου...

κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου."

Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει:

"δε γίνεται".

Στου πρώτου άγνωστου το πρώτο "γεια"

δεν παραδίνεται.

Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.

Φτάνω στο σπίτι, λέω "μπαίνω φυλακή".

Εκείνος έρχεται κοντά μου, μ' αγκαλιάζει

κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.

Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του,

και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του

με πιάνει κρίση,

σέρνεται απάνω μου

τον έρωτα να ζήσει.

Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο.

Ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.

Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,

να λέω "βοήθα με, Χριστέ" και να δακρύζω.

Πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα,

χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.

Καπνός και σκόνη,

και όλα γύρω μου φωνάζουν

"είμαι μόνη".

Οι πιο μεγάλες νύχτες

είναι αυτές που κλαις και δε σ' ακούν.

Θυμίζουνε γυναίκες,

μοναχικές γυναίκες που πονούν.

Στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος

Μουσική: Αντώνης Βαρδής

Εκτέλεση: Γλυκερία - Ελένη Δήμου - Τάνια Τσανακλίδου 

Η φωτογραφία είναι από την Μύκονο.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι.

Μη μελαγχολείς που έφυγε το καλοκαίρι,
μπορεί να τελείωσε αλλά δε πήρε τίποτα μαζί του.
Γυρίσαμε όλο τον κόσμο μαζί, γυρίσαμε όλο το σύμπαν.
Ζήσαμε μερικές στιγμές που αξίζουν αιώνες.
Άλλοι ζουν αιώνες χωρίς στιγμές σαν τις δικές μας.
Μη μου λες ότι δεν έχεις τίποτα.
Πες μου ποιος ζει καλοκαίρι μες το χειμώνα;
Πες μου ποιου η καρδιά ζεστάθηκε όσο η δική μας;
Πες μου ποιος θνητός έζησε τόσο ολοκληρωτικά;
Ποιος χώρεσε όλο τον κόσμο σε μια αγκαλιά;
Ποιου η ψυχή σπαρτάρισε τόσο πολύ όσο η δική μας;

Μη στεναχωριέσαι για αυτά που δεν αποκτήσαμε,
αυτά που κρατάμε μέσα μας είναι χρυσός.
Τόσος πλούτος αγάπη μου δεν ζυγίζεται με ανθρώπων σταθμά.
Είναι η περιουσία σου, είναι αυτά που θα σε κάνουν να συνεχίσεις.
Και έτσι όπως νομίζεις ότι χανόμαστε,
από εκείνες τις στάχτες θα γεννηθούμε ξανά,
όσες φορές και να πεθάνουμε.
Γιατί είναι τόσο μεγάλο αυτό που αποκτήσαμε,
που όσο και να το θέλουμε δε βγαίνει από μέσα μας.
Ο Ελύτης θα είναι για πάντα δικός μας.
Το Παρίσι πάντα θα μας καλεί
και ζωή θα μας ευγνωμονεί που της δώσαμε αξία.

Πάντα θα είμαι δίπλα σου.
Θα είσαι δικός μου όσο και γω δική σου.
Δεν χωρίζουν έτσι οι άνθρωποι αγάπη μου.
Μπορεί να χωρίζουν οι ζωές,
μα οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν τόσο πολύ ζουν μαζί ισόβια.
Πέρα απ΄τους ανθρώπινους νόμους,
πέρα από θέλω και πρέπει.
Αυτή είναι η ευλογία μας.

Για σένα όλα αγάπη μου, για μας τους δυο, για εκείνη την εικόνα... χέρι με χέρι.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

τ’ άγρια μαλλιά σου στην τρικυμία

το ραντεβού μας η ώρα μία.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι

την εκκλησούλα με το καντήλι.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

με τα μισόλογα τα σβησμένα

τα καραβόπανα τα σχισμένα.

Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια

όλα τα πήρε τα πήγε πέρα

τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Η φωτογραφία είναι την Γλύφα Φθιώτιδος

Αύρα.

Θέλω να φύγω από τον κόσμο των ανθρώπων,
να ζήσω με του νόμους της φύσης.
Νόμοι απαράβατοι και αυστηροί,
χωρίς περιθώριο λάθους.
Που επιβάλλονται άθελα σου,
σου κανονίζουν γλυκά την ζωή
και σε οδηγούν στην απόλυτη αρμονία.
Κανένας αέρας και καμιά αύρα δεν νοιάζεται για τα ανθρώπινα θέλω.

Από την πόρτα σου σαν θα βγω

θα δω τον ήλιο στρογγυλό

και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου

Μια καλημέρα θα σου πω

μετά θα φύγω, θα χαθώ

και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου

Γιατί είμ’ αέρας που περνά

μέσα στης πόλης τα στενά

και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν

Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή

πνοή καθάρια ζωντανή

που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν

Φεύγω ψηλά για το βουνό

κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό

και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη

Και κουβαλάω μες τη σιγή

μιαν ανυπόταχτη κραυγή

και κάποια ανείπωτη ελπίδα που `χεις κρύψει

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Δημήτρης Παναγόπουλος

Η φωτογραφία είναι από το Ασμήνιο Ευβοίας

Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα.

Θα σας πάω 17 χρόνια πίσω. 1996. Τότε που η γλυκιά Κατερίνα Κυρμιζή έβγαλε το ''Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα''. 

Τα τραγούδια του άλμπουμ είναι σαν κι αυτή. Γλυκά και όμορφα. Μία από τις καλύτερες δουλείες που έχουν γίνει. Μια από τις καλύτερες φωνές. Θεσπέσιο άκουσμα.
Τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου είναι δικά της και σε τρία συμμετέχει ο Νίκος Γρηγοριάδης.

Και έτσι ξεχασμένη και αγαπημένη,
θα νιώσω ξανά το σκληρό σου πρόσωπο.
Πίσω στην τσέπη του μπλου τζιν σου,
πίσω στην άκρη των θέλω σου.
Και σαν παραμύθι με άτυχο τέλος,
σαν φεγγάρι χωρίς φως, χωρίς ήλιο,
Σαν το όνειρο που σου έκρυψα,
σαν την αλήθεια που πότε δεν σου είπα.

Μ’ έχεις καιρό ξεχάσει

στην πίσω τσέπη του blue jean

που πέταξες προχθές.

Κι εγώ που σ’ έχω

''μη βρέξει και μη στάξει''

βρε ξεχασιάρη, που να πάρει, 

πες μου πια τι θες, 

πες μου πια τι θες.

Θέλεις να περιμένω

για να γεμίσει το φεγγάρι

πρώτα για να `ρθεις.

Ή πριν με στήσεις και δεν έρθεις, 

πανάθεμά σε, δε θυμάσαι

τίποτα να πεις, 

πες μου πια τι θες...

Τέρμα λοιπόν, σ’ αυτά που ξέρεις, 

σαν τελευταία χάρη χάρη χάρη στο ζητώ.

Ψάχνω το υπόλοιπο μισό μου

κι όχι για να παρηγορηθώ.

Πες μου πια τι θες...

Στίχοι - Μουσική: Νίκος Γρηγοριάδης

πατήστε την HD έκδοση.

Περπατάς σ’ άγνωστες χώρες πάλι

τραγουδάς

το ουράνιο τόξο πώς μεθάς

Παίρνεις

κλέβεις και χάνεσαι

και ποιος να σε μαλώσει

Σταθερά το ρόλο σου χορεύεις

κι η ματιά μου μια αθώα μαχαιριά

Να `σαι με τ’ άστρα τ’ ουρανού

ποιο νου να μη μαγέψεις

Σε κοιτώ και όλη σου η ιστορία γράφεται στα χείλη σου

πού να βρω ένα λόγο, μια αιτία

να τελειώσω το παιχνίδι σου

Περπατάς στα σύννεφα και πάλι

μα στη γη κάθε σου προσοχή

Πες μου γλυκιά μου ομορφιά

πού, πες μου πού

την καρδούλα κρύβεις

Σε κοιτώ και όλη σου η ιστορία γράφεται στα χείλη σου

πού να βρω ένα λόγο, μια αιτία

να τελειώσω το παιχνίδι σου

Σε κοιτώ και όλη σου η ιστορία γράφεται στα χείλη σου

πού να βρω ένα λόγο, μια αιτία

να τελειώσω το παιχνίδι σου

Φεύγεις

κλέβεις και χάνεσαι

και ποιος να σε μαλώσει

Στίχοι - Μουσική: Κατερίνα Κυρμιζή

Δουλειές που αγάπησα.

Λέω να εντάξω μια καινούρια στήλη στο μπλογκ. 

Θα σας παρουσιάζω κάποια άλμπουμ που μου έκαναν εντύπωση και αγάπησα πολύ. 

Να γνωρίσουμε όμορφες δουλειές, να τις θυμηθούμε μαζί και να ξεθάψουμε παλιούς και νέους θησαυρούς 

Γενικά μου αρέσει να ψάχνω ιδιαίτερες δουλειές, που δεν είναι και τόσο γνωστές στο κοινό. Μου αρέσει να ψάχνω μικρά και κρυμμένα διαμαντάκια. 

Αν όλοι μας ψάχναμε και νοιαζόμασταν και για κάποιους πιο αφανείς και σεμνούς καλλιτέχνες και δεν καταπίναμε αμάσητο ότι μας σερβίρουν, η μουσική σκηνή της χώρας θα ήταν πολύ καλύτερη.

Δε εννοώ βέβαια ότι κάποιοι που έκαναν επιτυχία, όπως ο Μάλαμας, ο Θ. Παπακωνσταντίνου κ.α. δεν αξίζουν. Φυσικά και αξίζουν. Όμως ακόμα και αυτοί δούλεψαν χρόνια στην αφάνεια, δημιούργησαν πανέμορφες μουσικές που σχεδόν κανείς δεν τις έδινε σημασία και έφτασαν μετά από τόσα χρόνια να αναγνωριστούν. Και πάλι όμως από μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας κοινό.

Το ευχάριστο είναι ότι όσο περνά ο καιρός, αυτή η φούσκα του κατά παραγγελία εμπορικού πρόχειρου τραγουδιού ξεφουσκώνει. Και όλο και περισσότερος κόσμος αναζητά κάτι πιο σταθερό, κάτι πιο μεστό και ποιοτικό.

Και έτσι παίρνουν θάρρος περισσότερα διαμαντάκια και λάμπουν.

Αυτά λοιπόν σαν πρόλογος, κάποια πράγματα που ήθελα να σας πω.

Η επόμενη ανάρτηση θα αφορά κάποιον δίσκο που αγάπησα.

Ελπίζω μετά από αυτή να τον αγαπήσετε και σεις.

Σας φιλώ γλυκά.

Να έχετε μια όμορφη Κυριακή.

Θα σας άφηνα δίχως τραγούδι;

Όχι βέβαια.

Κάτι αγγλόφωνο αλλά ελληνικό σήμερα... έτσι για αλλαγή.

An angel in hell a demon in white

im fadin away you re out of my sight

a baby in jeans a heavy balloon

that voice inside me is out of tune

a piece of steel a piece of meat

this piece of your body is all that i need

i forgive u though i know u wont forgive me

i can recall what i gave u was pathetic

its allright now my best friend told me 2 shut up

what i gave u was pathetic

the timeless clock the land of the dead

the f word in my mouth never said

im chasin the moon with your shoes on my feet

your head on my pillow is all that i need

Μουσική - Στίχοι - Εκτέλεση: Sleepin Pillow

Να αυτό εννοούσα πριν. Ποιος γνωρίζει ότι αυτό το αριστούργημα έχει δημιουργηθεί από Έλληνες;

Υπάρχουν τέτοιες μουσικές και ο κόσμος αναλώνετε σε χαζομάρες.

Η φωτογραφία είναι από τις Σέρρες.

Μεθυσμένη πολιτεία.

Αυτή την πόλη την αγάπησα πριν γίνει πόρνη.

Όταν οι άνθρωποι αγαπούσαν χωρίς να αγαπηθούν.

Όταν βοηθούσαν χωρίς αντάλλαγμα.

Όταν σου χαμογελούσαν γιατί πραγματικά ήθελαν να σε καλωσορίσουν.

Και αυτή η πόλη αφέθηκε σιγά σιγά στα χέρια άχρηστων και ιδιοτελών τεράτων.

Που έλιωναν αθόρυβα το ασήμι της

και έκαναν άνθρακα το χρυσάφι που είχαν οι άνθρωποι στις καρδιές τους.

Μα αυτή η πόλη δεν αντέδρασε. Λες και το φχαριστιόταν. 

Και ήρθε και ατιμάστηκε.

Και τώρα ντύνετε με πλαστικά και ψεύτικα στολίδια,

μήπως και καλοπαντρευτεί, μη μείνει στο ράφι.

Μα μάταια... 

Μεθυσμένη πολιτεία, με σημάδεψες βαθιά

είχα κάποτε μια αγάπη και την πήρε η συννεφιά

μες την έρημη πλατεία τ’ όνειρό μου το παλιό

μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.

Μεθυσμένη πολιτεία, μια κορνίζα αδειανή,

μια λατέρνα είν’ η ζωή μου με ξεκούρδιστη φωνή.

Πάνε κι έρχονται σαν πλοία οι αναμνήσεις στον καιρό

μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.

Μεθυσμένη πολιτεία κάποιας άλλης εποχής,

σε γυρεύω στο τραγούδι της βροχής

μια παλιά φωτογραφία στο συρτάρι το κλειστό

μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.

Μεθυσμένη πολιτεία, με σημάδεψες βαθιά

είχα κάποτε μια αγάπη και την πήρε η συννεφιά

μες την έρημη πλατεία τ’ όνειρό μου το παλιό

μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.

Μεθυσμένη πολιτεία κάποιας άλλης εποχής,

σε γυρεύω στο τραγούδι της βροχής

μια παλιά φωτογραφία στο συρτάρι το κλειστό

μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.

Μεθυσμένη πολιτεία, με σημάδεψες βαθιά

είχα κάποτε μια αγάπη και την πήρε η συννεφιά

μες την έρημη πλατεία τ’ όνειρό μου το παλιό

μεθυσμένη πολιτεία σ’ αγαπώ.

Στίχοι: Δημήτρης Ιατρόπουλος

Μουσική: Μιχάλης Μικελής

Εκτέλεση: Άννα Βίσση

Η φωτογραφία είναι από τις Σέρρες.

Αν Είσαι Πλάι Μου.

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω.
Το δοκίμασα.
Δεν ωφελεί.
Άφησέ με να ΄ρθω μαζί σου.
Γιάννης Ρίτσος - Η σονάτα του σεληνόφωτος

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φυλακή από την μοναξιά.
Σκέφτομαι και νιώθω αυτούς που έμειναν μόνοι.
Μα δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που έχουν τα πάντα και δεν μπορούν να τα χαρούν.
Και τα χάνουν.
Και μένουν μόνοι.
Τους συμπονώ και αυτούς.

Αν είσαι πλάι μου μπορώ

το φόβο να νικήσω

τον κόσμο ν' αγαπήσω

κι ίσως ν' αγαπηθώ

Αν είσαι πλάι μου μπορώ

να μ' αντιμετωπίσω

τη μοίρα μου να ορίσω

να μεταμορφωθώ

Μόνος μου πώς να πορευτώ

και πού να επιστρέψω

χωρίς εσένα είμαι μισός

κι ίσως να μην αντέξω

Αν είσαι πλάι μου μπορώ

τη μάχη να κερδίσω

να μην εγκαταλείψω

να μην παγιδευτώ

Αν είσαι πλάι μου μπορώ

τον ήλιο ν' αντικρίσω

να μην ξαναγυρίσω

σε τόπο σκοτεινό

Μόνος μου πώς να πορευτώ

και πού να επιστρέψω

χωρίς εσένα είμαι μισός

κι ίσως να μην αντέξω....

Στίχοι: Γιώργος Κορδέλλας

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

Η φωτογραφία είναι από τις Πινακάτες Πηλίου.

Θάλασσα γυαλί.

Σαν αεράκι δροσερό, σαν μυρωδιά της γης,
να ερχόμουν στον ύπνο σου σιγά.
Κι αν η θάλασσα ήταν η αγκαλιά σου,
εκεί να σωθώ, εκεί να χαθώ.
Κι αν τα χέρια σου ήταν τα πεύκα που την ανταμώνουν,
εκεί, σε ΄κείνον τον ίσκιο να ξεκουραστώ.
Κι αν ήσουν τα βότσαλα που τα καίει ο ήλιος,
σε ΄κεινες τις πέτρες να κάψω το κορμί μου.
Και έτσι σαν την γαληνή της,
έτσι όπως παίρνει το μπλε της ο χειμώνας,
θα φύγω αφήνοντάς σου ένα γλυκό φιλί.

Μέσα μου έρημα βουνά

κι εσύ δεν είσαι πουθενά

και γω μες στο σκοτάδι

θα ρίξω παραγάδι

χρυσό αγκίστρι να πιαστείς, 

να τρυπηθείς, να πληγωθείς, 

το αίμα σου να τρέξει, 

τα χείλη μας να βρέξει.

Να `ταν η θάλασσα γυαλί και το γυαλί καθρέφτης

να σ’ έβλεπα πουλάκι μου, σε τι αγκάλες πέφτεις...

Πέρασαν έξι Κυριακές

μαύρες, θλιμμένες και κακές

και είσαι μακριά μου

βάστα γερά καρδιά μου

O πόνος σέρνει το χορό

και χάθηκες μες τον καιρό

Έλα γλυκιά μου ελπίδα

σου έστησα παγίδα.

Να `ταν η θάλασσα γυαλί και το γυαλί καθρέφτης

να σ’ έβλεπα πουλάκι μου, σε τι αγκάλες πέφτεις

να σ’ έβλεπα πουλάκι μου, σε τι αγκάλες πέφτεις...

Στίχοι: Μιχάλης Κουμπιός

Μουσική: Μιχάλης Νικολούδης

Εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης

Η φωτογραφία είναι από το Πευκί Ευβοίας.