Το φιλί.

Και αν τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια ποιος την άκουσε;

Ποιος αντιλήφθηκε αυτές τις λέξεις, αυτό το μαύρο, αυτού τους ήχους;

Ποιος έτρεξε στους σκονισμένους μήνες, στις βρεγμένες ημέρες,

να ψάξει να βρει τους στοίχους, τις στροφές, τα δάκρυα.

Ποιος ένιωσε αυτό το φιλί που έδεσε με τις μουσικές;

Κρυμμένο πίσω από κασέτες με καλλιγραφικά γράμματα,

ανάμεσα στα άβολα κενά των τραγουδιών;

Αυτό το ατελείωτο βασανιστικό φιλί, που κανείς δεν εκτίμησε, 

κανείς δεν του έδωσε σημασία λες και ήταν ένα ποτήρι φτηνό κρασί.

Και αν η ζωή μας μας δίνει τραγούδια να νιώθουμε λύπη, χαρά ή αγάπη,

γιατί δεν μας δίνει και τους ανθρώπους που θα τα αναγνωρίσουν.

M' έχει κυκλώσει ένα φιλί

από παντού με προσκαλεί

και πως να του ξεφύγω

Αφού η πόρτα είναι ανοικτή

μα εγώ δεν έχω επιλογή

και μένω λίγο-λίγο

Με πλησιάζει σιγανά

με τη δική σου τη φωτιά 

κι αρχίζει να σου μοιάζει

κι από όλα γύρω τα καλά

θα 'ναι για σένα μόνο πια 

όταν γλυκοχαράζει

Μ' έχει κυκλώσει ένα φιλί

και στη σκοτούρα την πολλή 

πως το είχα ξεχασμένο

αφού για μήνες, για καιρό

έμοιαζε άχρηστο κι αυτό,

άχρηστο και χαμένο

Μ' έχει κυκλώσει ένα φιλί

κι ανοίγει δρόμο για να βγει

στο φως από το σκοτάδι

Κι εκείνο βγαίνει από τη σιωπή

σαν το τραγούδι στη φωνή

απόσταγμα και χάδι

Ας έρχεται σιγά σιγά

με καθυστέρηση γλυκιά

προτού μας ξεπεράσει

Σαν να είναι η πρώτη η φορά

που όλα θα γίνουνε ξανά

και σαν να χω ξεχάσει

Κι όταν θ αρχίσει το φιλί

σαν ποτηράκι με κρασί

γλυκά να με ζαλίζει

τότε στα μάτια σου εκεί

σαν ποταμάκι θα μου πει

πως κάπου πλημμυρίζει

Μ' έχει κυκλώσει ένα φιλί,

μ' έχει κυκλώσει ένα φιλί.

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Μελίνα Τανάγρη

Ο Γκρεμός.

Ο μεγαλύτερος γκρεμός είν΄ του κρεβατιού η άκρη.
Είτε θα είσαι καθιστός με τα πόδια στο πάτωμα έτοιμος να φύγεις.
Είτε θα δώσεις μια τα σκεπάσματα και θα γυρίσεις στο παρελθόν.
Ποτέ όμως ο ίδιος δεν θα ΄σαι.
Γιατί την κοφτερή του άκρη ένιωσες, το απότομο τέλος του.

Σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει ένας γκρεμός

αρκεί στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις

έτσι σε κάθε αγάπη είν' ο χωρισμός

που μοναχά με τις θυσίες θ' αποφύγεις...

Για να 'χεις κάποια σε τούτη τη ζωή χαρά

τον άνθρωπό σου πάντα βάσταξε κοντά σου

και θα 'ναι στήριγμα σαν θα 'ρθει η συμφορά

και σαν θα δεις ν' ανοίγεται ο γκρεμός μπροστά σου...

Ένας γκρεμός μες στη ζωή μας είν' ο χωρισμός

της ευτυχίας κόβει απότομα τη στράτα

βρες άλλο δρόμο όσο ακόμα είν' ο καιρός

και με τον άνθρωπο που πόνεσες περπάτα...

Στίχοι: Λεωνίδας Στρογγυλός

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Εκτέλεση: Γεράσιμος Ανδρεάτος

Η φωτογραφία είναι από την Κάρυανη Καβάλας.

Βορεινό Λιμάνι.

Προχωρώ, περπατώ στην τσιμεντένια προβλήτα.
Μια ησυχία ανησυχητική και ένα σκοτάδι ανακουφιστικό με τυλίγουν.
Ο κόσμος χαμένος.
Εξαφανισμένος από τη ζωή.
Τα πόδια τρέμουν και το δέρμα ανατριχιάζει από την αλμύρα του νερού.
Η μυρωδιά γνώριμη, αλλά από άλλη εποχή.
Αδιέξοδος.
Τα βράχια εμπόδιο για την συνέχεια.
Το λιμάνι βορεινό, χωρίς πρόσβαση.
Μόνο η μοναξιά με λυτρώνει σε αυτή την τρέλα.

Σε τούτη την πόλη δεν έχει γιορτή

τα παράθυρα κλείσαν

κι οι φίλοι σκορπίσαν 

σαν φύλλα στη γη

Σε τούτο το δρόμο χωρίς τελειωμό

βαριά ανασαίνω

μπορώ και σωπαίνω 

μα μένω εδώ

Εσύ σε λιμάνι γυρνάς βορινό

κι ο ήλιος θα δύσει

καθώς το καράβι κοιτώ το στερνό

που εδώ θα μ’ αφήσει

Τα φώτα που σκάνε στο κύμα ψηλά

σαν βάρκες που παίζουν

στα χείλη σου απάνω

τα θαλασσιά

Στου ανέμου να στείλεις τον πηγαιμό

τη λησμονιά σου

ανέβα και στάσου

σαν τον αφρό

Εσύ σε λιμάνι γυρνάς βορινό

κι ο ήλιος θα δύσει

καθώς το καράβι κοιτώ το στερνό

που εδώ θα μ’ αφήσει

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Βασίλης Καζούλης

Η φωτογραφία είναι από το Πευκί Ευβοίας