Κι άνθρωποι οι παρατημένοι σαν φορτηγά καράβια που δεν ταξιδεύουν,
κι οι αναμνήσεις τους τους δένουν στη γη σκληρά και αδιέξοδα.
Σπάστε τους κάβους, σπάστε τα ξύλα του χαμού που σας κρατάν στο λιμάνι.
Ταξιδέψτε.
Δείτε... η θάλασσα γαλάζια όπως πάντα σας περιμένει...
κι οι αναμνήσεις τους τους δένουν στη γη σκληρά και αδιέξοδα.
Σπάστε τους κάβους, σπάστε τα ξύλα του χαμού που σας κρατάν στο λιμάνι.
Ταξιδέψτε.
Δείτε... η θάλασσα γαλάζια όπως πάντα σας περιμένει...
Τα φορτηγά καράβια συλλογίζομαι
που γέρασαν και τώρα, λαβωμένα,
χωρίς ούτε μια βάρδια στο κατάστρωμα,
σαπίζουν στ’ ακρολίμανα δεμένα.
Τους ναυτικούς, τους γέρους συλλογίζομαι
που στα μεγάλα των χειμώνων βράδια
με υπομονή κι αγάπη για τα εγγόνια τους
είτε γι’ αυτούς μικρά φτιάχνουν καράβια.
Και δεν μπορούν πια να ταξιδέψουνε
μα κάθε μέρα ως το λιμάνι πάνε
κι άνεργοι, ανώφελοι και πένθιμοι
σαν κάτι τις να χάσανε κοιτάνε.
Κι άνεργοι, ανώφελοι και πένθιμοι
σαν κάτι τις να χάσανε κοιτάνε.
Στίχοι: Κώστας Ουράνης
Μουσική: Δημήτρης Κογιάννης
Εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης,
Καλησπέρα Μαρία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ δυνατό το ποίημα του Ουράνη.
Επίτρεψέ μου μια διόρθωση.
Αυτό το ποίημα απ’ όσο γνωρίζω έχει μελοποιηθεί δυο φορές. Την πρώτη, πριν από μερικές δεκαετίες από τον Γιάννη Γλέζο με ερμηνευτή τον Γιάννη Πουλόπουλο. Δες σχετικά και μια παλιότερη ανάρτησή μου:
http://e-oikodomos.blogspot.gr/2012/02/blog-post_27.html
Στο τραγούδι που ανέβασες, με τον Μιλτ. Πασχαλίδη, τη μουσική έφραψαν οι Δημ. Κογιάννης με τον Αδριανό Παπαμάρκου (και όχι ο Γιάννης Γλέζος).
Πάντως και τα δυο τραγούδια είναι υπέροχα. Συνήθως η πρώτη εκδοχή είναι αυτή που μας σημαδεύει, η δεύτερη μας ξενίζει (κρίνω εξ ιδίων…). Στην περίπτωση όμως των… δύο «φορτηγών» αυτό δεν ισχύει.
Καλή δύναμη!
Ναι έχεις δίκαιο. Έκανα λάθος. Ήξερα την αρχική εκτέλεση αλλά μου διέφυγε.
ΔιαγραφήΣ΄ευχαριστώ για την διόρθωση.
Πληροφοριακά προτιμώ την δεύτερη εκτέλεση.
Καλημέρα και σ΄ευχαριστώ για την βόλτα.