Ο μεγαλύτερος γκρεμός είν΄ του κρεβατιού η άκρη.
Είτε θα είσαι καθιστός με τα πόδια στο πάτωμα έτοιμος να φύγεις.
Είτε θα δώσεις μια τα σκεπάσματα και θα γυρίσεις στο παρελθόν.
Ποτέ όμως ο ίδιος δεν θα ΄σαι.
Γιατί την κοφτερή του άκρη ένιωσες, το απότομο τέλος του.
Σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει ένας γκρεμός
αρκεί στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις
έτσι σε κάθε αγάπη είν' ο χωρισμός
που μοναχά με τις θυσίες θ' αποφύγεις...
Για να 'χεις κάποια σε τούτη τη ζωή χαρά
τον άνθρωπό σου πάντα βάσταξε κοντά σου
και θα 'ναι στήριγμα σαν θα 'ρθει η συμφορά
και σαν θα δεις ν' ανοίγεται ο γκρεμός μπροστά σου...
Ένας γκρεμός μες στη ζωή μας είν' ο χωρισμός
της ευτυχίας κόβει απότομα τη στράτα
βρες άλλο δρόμο όσο ακόμα είν' ο καιρός
και με τον άνθρωπο που πόνεσες περπάτα...
Στίχοι: Λεωνίδας Στρογγυλός
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Εκτέλεση: Γεράσιμος Ανδρεάτος
Η φωτογραφία είναι από την Κάρυανη Καβάλας.
Αυτό το τραγούδι το είχα υποτιμημένο όλα μου τα χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω γιατί, αλλά δε μου άρεσε.
Ώσπου, κάποια στιγμή πρόσφατα, σε μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής μου, ακούγοντάς το τυχαία στο ραδιόφωνο με καθήλωσε, ειδικά η τελευταία στροφή του τραγουδιού.
Έκτοτε, ανατριχιάζω όταν το ακούω.
Είναι αρρώστια τα τραγούδια...
Μπορούν να σου πουν με τέσσερις στίχους, όσα δε λένε πενήντα τόμοι φιλοσοφίας και ψυχολογίας.
έλα να λάβεις βραβειακι
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλια
Για τις όμορφες επιλογές σου Μαρία μου πέρασε να παραλάβεις κι ένα ακόμα βραβειάκι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ΄σαι πάντα καλά και να περάσεις χαρούμενο απόγευμα!!!