Όταν η ισορροπία του ενός έχει ως συνέπεια την ανισορροπία του άλλου, τότε ο μόνος δρόμος είναι η μοναξιά.
Ας μιλήσουν οι στίχοι...
Εγώ δε σε κατηγορώ,
που ένα μήνα δεν μου είπες μια κουβέντα,
δε φταις εσύ για της ζωής μας την πατέντα,
ούτε ζητώ να με χαϊδεύεις σαν μωρό.
Εγώ δε σε κατηγορώ,
τα Σαββατόβραδα που κέφι πια δεν έχεις,
ούτε τους φίλους τους παλιούς που δεν αντέχεις,
και μου επιτρέπεις και μονάχος μου να βγω.
Εγώ δε σε κατηγορώ,
κι άμα δε λύγιζες εσύ θα είχα σπάσει
κι αν δε με πόναγες θα σ' είχα ξεπεράσει
και θα ταξίδευα σ' απέραντο κενό.
Εγώ δε σε κατηγορώ.
Εγώ δε σου αντιμιλώ,
που σε ρωτάω κι απαντάς εκνευρισμένη,
που σε χαϊδεύω και κοιτάς αρρωστημένη,
πίσω από μένα ένα αόρατο εχθρό.
Εγώ τα ρέστα δε ζητώ,
γιατί γνωρίζω πόσο άδικα υποφέρεις,
ξέρω για σένα όσα ούτε εσύ δεν ξέρεις,
πως μένεις πλάι μου στο βάθος απορώ.
Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας
Ένδειξη αγάπης ή κάτι άλλο;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μεσημέρι!
Οσο πιο κοντα ειναι ο ενας
ΑπάντησηΔιαγραφήστον χαρακτηρα του αλλου
υπαρχει πιο σωστο,ας πουμε,ταιριασμα.
Διαφορετικα καλυτερα μακρια...
Ουτε μοναξιες,ουτε "παζαρεματα" λογικης.
Καλησπερολουλουδακι.
Καμιά φορά πρέπει να τους κατηγορούμε......Πρέπει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυαίσθητες ισορροπίες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίοι οι στίχοι και η ερμηνεία του αγαπημένου τραγουδιού.
Καλή εβδομάδα!
Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια. Έλειπα διακοπές και για αυτό δεν απάντησα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά να περνάτε όλοι σας.
Φιλιά.