Σαν τον μετανάστη.

Αρνήσου τα ματωμένα χώματα να πατήσεις,
αρνήσου τα λόγια τα μεγάλα.
Αρνήσου την ελπίδα της ματαιότητας,
αρνήσου τον κόσμο να αρνηθείς.

Αντιστάσου σε ότι σε αλλάζει,
σε ότι σε κάνει λιγότερο άνθρωπο.
Δύναμη στα χέρια, οι χούφτες γροθιά.
Ψηλά, στων ηρώων τα βλέμματα.
Χωρίς μίσος, χωρίς σύνορα, χωρίς σκλαβιά.

Πάνω από τα γυμνά βουνά,
σε μια ξένη πατρίδα, χωρίς αύριο.
Σε μια ξένη γη, μα τόσο δική σου.
Αν δεν πας σκυφτός, αν δεν σέρνεσαι στο έδαφος,
κανείς δεν θα σε καβαλήσει.
Και αυτά τα όνειρα θα γίνουν πάλι δικά σου.

Μα ίσως δεν θες, ίσως η ευθύνη είναι μεγάλη.
Εγώ όμως θέλω.

Το βίντεο που ήθελα να ανεβάσω είναι ΑΥΤΟ, αλλά ο blogger δεν μου έκανε το χατήρι.

Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη

μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή

κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα

και δεν ξημερώνει να `ρθει χαραυγή

Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί

κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή

και σ’ ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει

αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή

Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί

μάτωσε ο ήλιος την ανατολή

κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις

μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Μουσική: Zulfi Livaneli

Εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη

Η φωτογραφία είναι από την Δρυμώνα Β. Εύβοιας.