Πόση σιωπή μπορεί να χωρέσει μια στιγμή.
Ένα άγγιγμα αδέξιο και ένα φιλί χωρίς πόνο.
Και ένας δρόμος χωρίς επιστροφή,
χωρίς ήχους, χωρίς δάκρυα.
Εκείνες οι ώρες, εκείνα τα χρόνια.
Λες και ζήσαμε μια αιωνιότητα,
λες και ήπιαμε τη ζωή σε ένα απόγευμα.
Έτσι μείνε σιωπηλός,
πιο πολύ να πονέσουμε,
πιο πολύ να νιώσουμε τη ζωή μας να νικά.
Απόψε είμαστε κι οι δυο μας σιωπηλοί
ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη
το ξέρω θα μου δώσεις ένα φιλί
και θα μου πεις να μείνουμε δυο φίλοι
Δε θέλω να 'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί
Θέλω να μη θυμάμαι
κι ούτε να ξέρω πού θα πας και ποια είναι αυτή
Θέλω ένα όνειρο μονάχα να 'ναι
κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί
για να μου πεις να μη φοβάμαι
Δώσ' μου λοιπόν το τελευταίο μας φιλί
και ας καπνίσουμε μαζί κι ένα τσιγάρο
και φύγε μη γυρίσεις να με δεις
δε θέλω να με βλέπεις να πονάω
Δε θέλω να 'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί
Θέλω να μη θυμάμαι
κι ούτε να ξέρω πού θα πας και ποια είναι αυτή
Θέλω ένα όνειρο μονάχα να 'ναι
κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί
για να μου πεις να μη φοβάμαι
Μουσική - Στίχοι: Βάσω Αλαγιάννη
Εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Αν υποθέσουμε ότι ολόκληρη η ζωή μας είναι μια καρδιά, τα τραγούδια είν’ οι χτύποι της. Κάποιοι είναι πιο δυνατοί. Σαν τη «σιωπή» που τραγουδάει ο καρντάσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια. Για σένα είμαι σίγουρος.
Να ΄σαι καλά Μαρία.
Καλή δύναμη!
Σε ευχαριστώ πολύ. Εκτιμώ ιδιαίτερα τα λόγια σου.
ΔιαγραφήΚαλό βράδυ.