Όταν ήμουν μικρή και ήθελα να κάνω ένα δώρο πιο προσωπικό σε κάποιο φίλο, έγραφα μια κασέτα. Ξόδευα ώρες ατελείωτες για να βρω τα τραγούδια που θα μπορούσαν να του αρέσουν. Έβαζα βέβαια πάντα και κάποια δικά μου που θα ήθελα να ακούσει. Έγραφα τους τίτλους με καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλο, συνήθως μια αφιέρωση… και πολλή αγάπη.

Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα του ιστολογίου αυτού. Μια ηλεκτρονική κασέτα από τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ σε συνδυασμό με φωτογραφίες δικές μου και μαζί κάποιες σκέψεις ή αναμνήσεις που πάντα τα συνοδεύουν.

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Rain.

Πόσο βαθιά εισχωρεί η βροχή στις ζωές των ανθρώπων.
Ξεπλένει μελαγχολικά τις αμαρτίες τους,
ανοίγει δρόμους για γυρισμούς,
δένει την γη με τον ουρανό,
το σώμα με την σκέψη.
Μα ο ήλιος ο πρωινός αλλάζει ξανά τις διαθέσεις,
επαναφέρει τους εγωισμούς και τις μικροπρέπειες,
ξεχνώντας κάθε σταγόνα, κάθε δάκρυ.
Και έτσι θα πορεύονται στην μοναξιά οι άνθρωποι,
με βροχές να τους θυμίζουν την αγάπη
και ήλιους για να την λησμονούν.


Rain keeps falling down, down
Into the rivers of life
Into the oceans of this world
And back up into the sky

Mountains of gold
Are shrinking in time
They vanish into space
Revealing your true face

What is the meaning of All-that-is
Just for a start
I can feel your smile
Right in my heart

Time is calling name by name
Come back to me
Enchanted by the sound
The soul swirls around and round
Time is calling name by name
Come back to me
Enchanted by the sound
My soul bursts into flames 

Rain keeps falling down, down
Into the rivers of life
Into the oceans of this world
And back up into the sky

Down on the ground
Everything goes cold
High up in the sky
There is no place to hide

Time is calling name by name
Come back to me
Enchanted by the sound
The soul swirls around and round
Time is calling name by name
Come back to me
Enchanted by the sound
My soul bursts into flames 

When you fell onto the ground
I came to warm you
Nothing seems real
It's just about what you feel

I am calling name by name
Come back to me
Enchanted by the sound
The souls burst into flame

Δημιουργοί: Project Pitchfork

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Πειρατικό.


Σαν πειρατής, μια νύχτα δίχως φως,
τον ίσκιο σου θα αναζητήσω,
αυτόν που σβήνει κάθε δείλι μαζί με των καραβιών τις γραμμές.
Θα στον κλέψω καταδικάζοντας σε αιώνια αγάπη.


Άχου και να `μουν πειρατής
σε μαύρη καραβέλα
τ’ ωκεανού το φόβητρο
στο πήγαινε, στο έλα

Των πλούσιων και των ευγενών
να κούρσευα τα πλοία
του θησαυρούς να μοίραζα
στη πιτσιρικαρία

Κι όταν έρθει δείλι
το δικό σου χείλι
να μου γλυκοτραγουδά

Κι όταν έρθει βράδυ το δικό σου χάδι
τις πληγές μου να μετρά
τις πληγές μου να μετρά

Αιχμάλωτες μου να κρατώ
τις πιο όμορφες κυράδες
στου πόθου τους τη θύελλα
να βρω τις συμπληγάδες

Κι αν είναι κάπου, κάποτε
κάποιο κακό να γένει
θρύλο ας αφήσω πίσω μου
σαν του Κοκκινογένη

Κι όταν έρθει δείλι
το δικό σου χείλι
να μου γλυκοτραγουδά

Κι όταν έρθει βράδυ το δικό σου χάδι
τις πληγές μου να μετρά
τις πληγές μου να μετρά

Κι όταν έρθει δείλι
το δικό σου χείλι
να μου γλυκοοτραγουδά

Κι όταν έρθει βράδυ το δικό σου χάδι
τις πληγές μου να μετρά
τις πληγές μου να μετρά

Στίχοι - Μουσική: Στάθης Παχίδης
Εκτέλεση: Άγαμοι Θύται

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Άσφαλτος.

(Με το παρακάτω κείμενο συμμετείχα πριν καιρό στο 2ο Συμπόσιο Ποίησης, στο ποιο πήγε πολύ καλά. Θεωρώ ότι δένει απόλυτα με το συγκεκριμένο μουσικό αριστούργημα)


Έλα, κάτσε δίπλα μου.
Μη μιλάς. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να μη μιλάμε;
Για δέκα λεπτά σιγή.
Να νιώσουμε τον έρωτα έτσι όπως πρέπει.
Δίχως λόγια, δίχως σκέψη, δίχως παρελθόν.
Σε αυτόν εδώ τον καναπέ, σε αυτήν την άκρη του δρόμου, σε αυτό εδώ το χώμα.
Μην ανακατεύεις τις θύμησες.
Κλείδωσέ τες για λίγο στο ντουλάπι.
Και πέτα το κλειδί.
Σςςςς... για λίγο.
Πως μπορούμε να βάλουμε κανόνες σε κάτι τόσο περίπλοκο;
Ακόμα και αυτόν τον κανόνα της σιωπής.
Αμέσως να τον παραβούμε και οι δύο.
Ούτε ένα λεπτό δεν μπορούμε να ερωτευθούμε νομότυπα.
Λες και ο έρωτας δεν φτιάχτηκε για τους ανθρώπους.
Αλλά οι άνθρωποι επιμένουν να τον ζουν, να τον διεκδικούν, να τον νιώθουν.
Και πάντα αποτυγχάνουν.
Γιατί;
Γιατί το μεγαλύτερο αμάρτημα στον έρωτα είναι η ιδιοκτησία.
Είναι η ιδιοκτησία που αφαιρεί κάθε πάθος, κάθε όμορφη στιγμή.
Και οι άνθρωποι πάντα, μα πάντα θα τα θέλουν όλα δικά τους.
Όχι μαζί τους, όχι πλάι τους, μόνο ολοδικά τους.
Έτσι πάντα θα ζουν σε μια τυραννία.
Και θα υπομένουν κάθε ίδιους σκλαβιάς.
Και αυτοί που έζησαν τον έρωτα χωρίς κανόνες,
αυτοί που μίλησαν, που έκλαψαν, αυτοί που καταστράφηκαν,
είναι αυτοί που δεν έζησαν σαν άνθρωποι.
Είναι αυτοί που έζησαν τον έρωτα σαν θεοί.
Αυτοί που δεν χώρεσαν σε κανένα καναπέ, σε καμιά άκρη του δρόμου, σε κανένα χώμα.
Δεν αποζήτησαν καμιά σιωπή, κανένα λόγο.
Αυτοί που δεν λογάριασαν κανένα κανόνα, καμιά ανθρώπινη ηλίθια δύναμη.
Αυτοί που πέθαναν στον έρωτα χωρίς να διεκδικούν, χωρίς να απαιτούν, χωρίς να έχουν τίποτα,
μα έζησαν στη ζωή για πάντα πλούσιοι και γεμάτοι.


Άσφαλτος υγρή, χειμωνιάτικη.
Από όπου πέρασα έμεινα ξένη.
Άσφαλτος λερωμένη κι άχρηστη
μα εσύ θυμάμαι φορούσες φτερά.
Ναι αλλά πότε;
Στα όνειρά μου μάλλον, στα όνειρά μου, ναι.
Κι ίσως, ακόμα πιο παλιά.
Οπτικές ίνες, διαδικτυακές σιωπές,
μας ένωναν και μας χώριζαν.
Συνήθισα την απουσία.
Συνήθισα το ψυχρό γαλάζιο σου φως.
Έπειτα άρχισα να σου μοιάζω
κατέστρεφα τον εαυτό μου για σένα.
Μετά
τον κατέστρεφα μόνο για μένα.
Ώσπου μια μέρα άνοιξες την πόρτα καί μπήκες.
Χωρίς φτερά,
χωρίς αποσκευές,
χωρίς αγάπη
μ ένα τεράστιο παγωμένο φεγγάρι
στο δεξί σου ώμο.
Το 'ξερα.
έτσι ξαφνικά θα 'ρχόσουν
από δρόμους αχάρακτους ακόμα.
Ήρθες
κι έμεινες ξένος.
Ξένος.
Ακατανόητα λόγια, παρεξηγημένες σιωπές,κοφτές ανάσες
ήρθαν και πάγωσαν,
γίναν χαλίκια, κύλισαν κάτω.
Ο έρωτας μου, μαύρη λιωμένη πίσσα,
κύλησε πάνω τους,
τα σκέπασε.
Ανάμεσά μας άσφαλτος
πού ολοένα μακραίνει,
από τότε.
Άσφαλτος που γυαλίζει και σκίζει τη ζωή μου στα δύο.
Σου την έχω στημένη.
Αν διαλέξεις το δρόμο αυτό,
ούτε εδώ,
ούτε εκεί θα με βρεις.
Θα σαι πάντα ανάμεσα,
κι εγώ,
πάντοτε ξένη.

Στίχοι: Τάνια Τσανακλίδου
Μουσική: Μιχάλης Δέλτα
Εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Νεράιδα δίχως παραμύθι.


Πολλοί ξενύχτησαν στην αλήθεια τους,
περπάτησαν πλάι στο ψέμα τους, μαζί με την μοναξιά τους.
Πολλοί πέρασαν ποτάμια και πέλαγα λύπης,
ερήμους σκέψεων χωρίς λόγια, χωρίς ένα χέρι φιλικό.
Πολλοί έκλαψαν, πολλοί ένιωσαν στο δέρμα τους την φωτιά.
Πολλοί πόθησαν, πολλοί αγάπησαν.
Μα λίγοι τόλμησαν, λίγοι προσπάθησαν...


Σε είδα χαμένη να γυρνάς
στους δρόμους και να ψάχνεις για τη λήθη
τσιγάρο το φεγγάρι να κερνάς
μικρή νεράιδα δίχως παραμύθι

Κι αν είναι η αλήθεια μας μισή
μόνος κι εγώ όπως κι εσύ
βάλε με στα στήθη σου
να ‘μαι το παραμύθι σου

Μάγισσες καίνε τα ραβδιά
χορεύοντας στη μέση του χειμώνα
κι εσύ γυρεύεις πρίγκιπες
σε τούτο τον παράξενο αιώνα

Κι αν είναι η αλήθεια μας μισή
μόνος κι εγώ όπως κι εσύ
βάλε με στα στήθη σου
να ‘μαι το παραμύθι σου

Δίνεις παράσταση λοιπόν
με ρόλους που ονειρεύτηκες να ζήσεις
μετράς μες στου καθρέφτη το παρόν
σημάδια που δεν πρόλαβες να κρύψεις

Κι ας μείνει η αλήθεια μας μισή
μόνος κι εγώ όπως κι εσύ
βάλε με στα στήθη σου
να ‘μαι το παραμύθι σου

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης